برآورد خطای پیش‌بینی برای وضعیت بقا و کاربرد آن در تحلیل بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ

مقدمه و هدف: سرطان روده بزرگ جزو سرطان‌های شایع و کشنده‌ است و پیش‌بینی اینکه افراد در آینده چه وضعیتی دارند، بسیار اهمیت‌دارد و درنتیجه، ارزیابی پیش‌بینی نیز، بسیار مهم است. هدف از این مقاله، برازش مدل کاکس و شناسایی عوامل موثر بر پیش‌بینی وضعیت بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ و مقایسه مدل کاکس با منحنی کاپلان مایر با استفاده از تابع زیان برایر است.مواد و روش‌ها: طی سال‌های 1380 تا 1385 تعداد 724 بیمار مبتلا به سرطان روده بزرگ به بیمارستان طالقانی شهر تهران مراجعه‌کردند و دست‌کم پنج سال پیگیری‌شدند. برای تعیین عوامل مرتبط با وضعیت بقای سرطان کولورکتال مدل‏ رگرسیونی کاکس به داده‏ها برازش‌داده‌شد و این مدل‏ با منحنی کاپلان مایر به‌وسیله برآورد خطای پیش‌بینی به روش تابع زیان برایر مقایسه‌شد.نتایج: از 724 بیمار، 422 (3/58 درصد) نفر مرد و 302 (7/41 درصد) نفر زن بودند. 177 (4/24 درصد) از بیماران فوت‌کردند که 65 درصد آنها مرد بودند؛ میانگین سنی این بیماران 81/14±03/53 بود. میانه بقای بیماران 3/23±104 ماه بود. وضعیت بقای بیماران با عوامل جنس (058/0p=) و اندازه تومور (017/0p=) ارتباط‌داشت و خطای پیش‌بینی برایر مدل کاکس در بعضی از زمان‏ها کمتر از منحنی کاپلان مایر شد. نتیجه‌گیری: وجود متغیرهای کمکی و استفاده از مدل‌ها در پیش‌بینی وضعیت بقای افراد موثر است. در این مطالعه، برازش مدل کاکس و وجود متغیرهای کمکی، باعث کاهش خطای پیش‌بینی شد.