اثر تجویز مزمن نورهارمان بر حافظه فضایی موش‌ آلزایمری مدل داخل‌بطنی استرپتوزوتوسین

مقدمه و هدف: بیماری آلزایمر شایع‌ترین بیماری نورودژنراتیو مغز در دنیاست. درمان‌های فارماکولوژیک موجود فقط می‌توانند روند پیشرفت علایم آن را کندکنند ولی نمی‌توانند این بیماری را درمان‌کنند. مشخص شده‌است که بنزودیازپین‌ها و اگونیست‌های مرتبط، در محل اتصال بنزودیازپین، روی گیرنده‌های گابا خواص ضداضطرابی و فراموشی‌آور دارند درحالی‌که اگونیست‌های معکوس آنها ازقبیل بتا-کاربولین‌ها (نورهارمان) بر عکس از خود خواص اضطراب‌زایی و افزایش میزان یادگیری نشان‌می‌دهند. این یافته باعث تمرکز تحقیق‌ها بر استفاده بالقوه از بتاکاربولین‌‌ها به‌عنوان داروی ضدآلزایمر شده‌است. هدف مطالعه حاضر، تعیین اثرهای تزریق مزمن نورهارمان بر حافظه فضایی موش‌های آلزایمری مدل استرپتوزوتوسین بود. مواد و روش‌ها: 48 موش نر ویستار (200 تا 250 گرم) به گروه‌های زیر تقسیم‌شدند: کنترل، استرپتوزوتوسین، استرپتوزوتوسین+ الکل و استرپتوزوتوسین+ نورهارمان. گروه الکل و نورهارمان به‌مدت ده روز الکل اتانول (2/0 میلی‌لیتر) و نورهارمان (1،2و4 میلی‌گرم بر کیلوگرم) به‌صورت داخل‌صفاقی دریافت‌کردند. برای القای آلزایمر استرپتوزوتوسین (3 میلی‌گرم بر کیلوگرم، 10 میکرولیتر در هر طرف) به‌صورت دوطرفه به درون بطن‌های جانبی تزریق‌شد. تمام موش‌ها به کمک ماز آبی تحت آزمون حافظه فضایی قرارگرفتند. نتایج: تزریق پیش از آموزش نورهارمان در دوز کم (1و2 میلی‌گرم بر کیلوگرم) باعث بهبود حافظه فضایی ولی دوز بالای آن (4 میلی‌گرم بر کیلوگرم) باعث تضعیف حافظه فضایی موش‌های آلزایمری مدل استرپتوزوسین شد. به‌طوری‌که تفاوت میان گروه کنترل و استرپتوزوتوسین+ نورهارمان (2 میلی‌گرم بر کیلوگرم) معنی‌دار نبود درحالی‌که تفاوت میان گروه کنترل و استرپتوزوتوسین + نورهارمان (1و4میلی‌گرم بر کیلوگرم) معنی‌دار بود (01/0 > p ).نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌ها، نورهارمان در دوز کم در درمان بیماری آلزایمر به‌وسیله توانایی آن در تحت تاثیر قراردادن سیستم گاباارژیک، موثر است.