ارتباط هموسیستیین خون با حداکثر اکسیژن مصرفی در مردان غیرفعال

مقدمه و هدف: نتایج حاصل از مطالعات، از ارتباط میان هموسیستیین به‌عنوان یک شاخص التهابی و بیماری های مرتبط با کم‌تحرکی حکایت‌دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه میان حداکثر اکسیژن مصرفی (به‌عنوان مهم‌ترین شاخص استقامت قلبی – تنفسی) با هموسیستیین خون در مردان غیرفعال بود.مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر به روش نیمه‌تجربی بود که از میان 240 دانشجوی دانشگاه علم و صنعت ایران که واحد تربیت بدنی (1) را گرفته‌بودند، تعداد 28 نفر نمونه با میانگین (سن 24/1 ± 14/19 سال، وزن 76/11 ± 13/70 کیلوگرم، قد 86/5 ± 42/175 سانتی‌متر، درصد چربی 98/5 ± 11/19) به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم‌شدند. گروه تجربی و کنترل در پیش‌آزمون و پس‌آزمون، در نمونه‌گیری خون شرکت‌کردند. تنها گروه تجربی تست فزاینده بروس (vo2max) را اجراکردند؛ سپس در یک برنامه تمرینی، شامل هشت هفته تمرین هوازی با سه جلسه تکرار در هفته و با شدت 60 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه شرکت‌کردند. گروه کنترل هیچ‌گونه فعالیت ورزشی نداشتند. در تجزیه‌وتحلیل آماری، برای طبیعی‌بودن توزیع داده‌ها از آزمون کولموگروف- اسمیرونوف و برای تعیین رابطه میان متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون در سطح معناداری 05/0 p? از نرم‌افزاز spss نسخه 16 استفاده‌شد.نتایج: با انجام هشت هفته تمرین هوازی، همبستگی معناداری میان هموسیستیین و vo2max مشاهده‌نشد (05/0?p و 16/0=r) و در هموسیستیین گروه تجربی نیز اختلاف معناداری به‌دست‌نیامد )64/0(p=؛ ازطرفی، میزان حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه تجربی در پس‌آزمون افزایشی معنادار را به‌همراه‌داشت )0001/0.(p=نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان‌داد که میان تمرین هوازی منتخب با شاخص vo2max و هموسیستیین خون در افراد جوان غیرفعال، رابطه‌ای معنادار وجودندارد.