مقایسه دو برنامه تمرین ثباتی و روش پیلاتس بر توان‌بخشی بیماران مبتلا به کمر درد مزمن غیراختصاصی

مقدمه و هدف: کمر درد ازجمله اختلال‌هایی محسوب‌می‌شود که فرد ممکن است دست‌کم، یک مرتبه آن را تجربه‌کند که باعث اختلال عملکرد می‌شود. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تمرین‌های ثباتی و پیلاتس بر بیماران مبتلا به کمر درد مزمن بود.مواد و روش‌ها: تعداد 23 بیمار مبتلا به کمر درد مزمن غیراختصاصی به‌صورت هدفمند و دردسترس برگزیده شدند. آزمودنی‌ها به‌صورت تصادفی به دو گروه تمرین‌های ثباتی (12 نفر) و تمرین‌های پیلاتس (11 نفر) تقسیم‌شدند و تمرین‌های خود را در شش هفته به‌پایان‌رساندند. از آزمون سنجش بصری شدت درد، آزمون اصلاح‌شده شوبر و پرسش‌نامه oswestry disability index به‌منظور ارزیابی شدت درد، دامنه‌ حرکتی فلکشن فقرات کمری و سطح عملکرد استفاده‌شد. نرم‌افزار spss20‌ با آزمون آماری t مستقل و t وابسته در سطح معنی‌داری 5 درصد برای تجزیه‌وتحلیل یافته‌ها به‌کارگرفته‌شدند.نتایج: دامنه حرکتی فلکشن ستون فقرات کمری، شدت درد و سطح عملکرد آزمودنی‌های هر دو گروه پیش و پس از اعمال مداخله، به‌طور معنی‌داری (001/0p < ) بهبودیافت. میانگین تغییرهای دامنه‌ حرکتی و سطح عملکرد میان دو گروه تحت درمان، تفاوتی معنادار نداشت (05/0p > )، اگرچه شدت درد در گروه تمرین‌های پیلاتس در مقایسه با تمرین‌های ثباتی با کاهشی معنی‌دار (05/0p < ) مواجه شد. نتیجه‌گیری: از روش پیلاتس می‌توان در کنار تمرین‌های معمول توان‌بخشی برای تسکین درد، افزایش دامنه‌ حرکتی و بهبود عملکرد بیماران مبتلا به کمر درد بهره‌جست.