اثر تعاملی «شفقت ‌به‌ خود» و نشخوار فکری بیماران افسرده در «درمان مبتنی بر شفقت»

مقدمه و هدف: تاریخ روان‌شناسی، سرشار از مفاهیمی است که درپی ارتقا و بهبود روش‌های درمانی و سلامت ‌روان هستند. مدل درمانی مبتنی بر ‌شفقت، برخواسته از مفهوم شفقت ‌به خود در روان‌شناسی نوین است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی‌بر ‌شفقت بر افسردگی، اضطراب و نشخوار فکری بیماران افسرده با توجه به میزان اولیه‌ خصیصه‌ شفقت ‌به ‌خود در این بیماران است.مواد و روش ها: این پژوهش از نوع تحقیق های آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل معادل است. 19 بیمار افسرده‌ زن به شیوه‌ نمونه‌گیری در دسترس از کلینیک روان پزشکی انتخاب شدند و در دو گروه کنترل و آزمایش قرارگرفتند. گروه آزمایش در دوازده جلسه‌ گروه‌درمانی مبتنی‌بر ‌شفقت شرکت-کردند. همه‌ آزمودنی‌ها به پرسش نامه‌های افسردگی بک، اضطراب، نشخوار فکری و شفقت ‌به ‌خود در سه مرحله‌ پیش از شروع مداخله، جلسه‌ پایانی و دو ماه بعد (جلسه‌ پیگیری) پاسخ دادند. برای تجزیه وتحلیل داده‌ها نیز از آزمون‌های تحلیل واریانس دوطرفه و تی گروه‌های مستقل در قالب نرم‌افزار spss نسخه 18 استفاده شد.نتایج: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که اضطراب و افسردگی گروه آزمایش در مطالعه‌ پیگیری کاهش معناداری یافت (p < 0/05). از دیگر نتایج این مطالعه، بیانگر اثر تعاملی معنادار مداخله و خصیصه‌ شفقت ‌‌به‌ خود، روی میزان نشخوار فکری افراد است.نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه درمان مبتنی‌بر ‌شفقت، درمان موثری روی افسردگی و اضطراب بیماران افسرده است؛ همچنین افرادی که از ابتدا خصیصه‌ شفقت ‌‌به‌ خود آنها بالاتر بوده، سود بیشتری از این مداخله کسب کرده، نشخوار فکری آنها کاهش یافته‌است، درحالی که شفقت ‌به ‌خود پایین به افزایش نشخوار فکری افراد در طی این مداخله منجرشده است.