ارایه مدلی برای گزارش‌دهی خطاهای پزشکی در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران

مقدمه و هدف: فرآیندهای بهداشت و درمان مسبب خطرهای زیادی به بیماران شده اند و افزایش بروز خطاهای پزشکی یکی از مهم ترین پیامدهای این فرایندهاست. پژوهش حاضر با هدف کاهش خطاهای پزشکی از طریق گزارش دهی خطاها در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد.مواد و روش‌ها: این پژوهش از نوع ترکیبی (کمی- کیفی) بود. جامعه آماری شامل افراد مرتبط و دست‌اندرکار در خطاهای پزشکی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران بود. حجم نمونه 254 نفر بود که با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند از این بیمارستان ها انتخاب شد. از فن مثلث سازی (بررسی ادبیات، مصاحبه و پرسش نامه پژوهشگر ساخته) برای جمع آوری داده ها استفاده شد. بعد از گردآوری داده ها، برای ارایه نتایج نهایی پژوهش از آزمون های تحلیل عاملی، تحلیل رگرسیون و همبستگی استفاده شد. یافتهها: گزارش دهی خطاها مشتمل بر عوامل فردی و عوامل سازمانی هستند (عوامل فردی و عوامل سازمانی) درمجموع 05/41 درصد از کل واریانس داده ها را تبیین می کنند. نتایج تحلیل رگرسیون و همبستگی نشان داد، بین گزارش دهی و مدیریت خطاها همبستگی وجودندارد. نتیجه گیری: گزارش دهی خطاهای پزشکی یا اعلام خطا در ساختار رسمی در کاهش وقوع خطاها و در نتیجه مدیریت و کنترل آنها در بیمارستان های مورد بررسی بی تاثیر است. لازم است موانع فرهنگی، مالی و ساختاری در این خصوص در بیمارستان های کشورمان شناسایی شده و با رفع آنها بسترسازی بهتری برای کنترل و مدیریت خطاها صورت پذیرد.