بررسی اثر عصاره آبی الکلی گیاه اسطوخودوس بر تشنج های ناشی از پنتیلن تترازول در موش سوری نر در مدل کیندلینگ شیمیایی

مقدمه و هدف: با توجه به شیوع صرع و عدم پاسخ دهی برخی از بیماران به داروهای ضد صرع رایج، تولید داروهای مناسب و با عوارض جانبی کمتر لازم به نظر می رسد. استفاده ازعصاره گیاهان در درمان بیماری به عنوان یک روش درمانی پیشنهاد شده است. در طب سنتی ایران، اسطوخودوس برای بعضی بیماری های عصبی از جمله صرع استفاده می شده است، هدف این تحقیق، یافتن بنای علمی استفاده سنتی اسطوخودوس در درمان صرع است. مواد و روش ها: 60 سر موش سوری نژاد nmri با محدوده وزنی 30-25 گرم انتخاب و به شش گروه ده تایی شامل گروه1- ptz؛ 2- گروه کنترل مثبت (ptz و والپروات mg/kg 150 به عنوان یک داروی ضد صرع)، 3-5 گروه های اسطوخودوس با دوزهای 200، 400 و mg/kg 800 و 6- گروه ترکیبی اسطوخودوس mg/kg 200و والپروات mg/kg 100 تقسیم شدند. کیندلینگ با تزریق mg/kg 35 پنتیلن تتراوزل، یک روز در میان تا یازده مرتبه انجام شد. در تزریق دوازدهم mg/kg75 پنتیلن تترازول تزریق شد. مدت 30 دقیقه بعد از دریافت پنتیلن تترازول فازهای تشنج (6-0)، آستانه و طول مدت فازهای دوم و پنجم مطالعه شد. نتایج: اسطوخودوس توانست شدت و مدت حملات را کاهش دهد p < 0.05. همچنین اسطوخودوس فاز پنجم تشنج ها را به طور کامل حذف کرد؛ آثار ترکیبی این عصاره با والپروات از اثر اسطوخودوس به-تنهایی بهتر نبود. نتیجه گیری: آثار ضد صرعی تجویز طولانی مدت اسطوخودوس مشخص شد و در این مورد mg/kg 200 بهتر از 400 و mg/kg 800 بود. اسطوخودوس، بهتر از والپروات فازهای تشنجی را کاهش داد.