ارزیابی اثر ضد دردی تجویز تیموکینون در موش صحرایی دیابتی و تعیین نقش پراکسیداسیون لیپیدی سرم

مقدمه و هدف: هیپرآلژزی یکی از علایم دیابت قندی محسوب می شود که کیفیت زندگی افراد مبتلا را تحت تاثیر قرار می دهد. تیموکینون مشتق از سیاهدانه دارای آثار ضد دیابتی و ضد التهابی است. در این بررسی اثر ضد دردی آن در موش های صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین مورد ارزیابی قرار-گرفت. مواد و روش‌ها: موش ها به گروه های کنترل, کنترل تحت تیمار با دوز بالای تیموکینون، دیابتی، کنترل و دیابتی دریافت کننده سدیم سالیسیلات، دیابتی و دیابتی های تیمار شده با دوز پایین یا بالای تیموکینون تقسیم شدند. تیموکینون در دو دوز 5/2 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم (داخل صفاقی) بعد از یک هفته از القای دیابت توسط استرپتوزوتوسین به مدت 5 هفته تجویز شد.یافته ها: تیموکینون موجب کاهش معنی دار نمرات درد موش های دیابتی در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین شد (05/0p < ) و تزریق سدیم سالیسیلات نمره درد را در مرحله مزمن به طور معنی دار کاهش داد (01/0p < ). به علاوه، تجویز تیموکینون به موش های دیابتی یک کاهش معنی دار در مدت زمان تاخیر در بیرون کشیدن دم در مقایسه با گروه کنترل ایجاد نکرد؛ همچنین، تیموکینون میزان مالون دی-آلدیید را در سرم موش های دیابتی به طور معنی دار کاهش داد (05/0p < )نتیجه گیری: تجویز تیموکینون موجب کاهش معنی دار شدت درد در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین در مدل تجربی دیابت قندی می شود و بر آستانه درد حرارتی تاثیر ندارد و بخشی از این اثر از طریق کاهش پراکسیداسیون لیپیدی در نواحی محیطی بدن به انجام می رسد.