ارزیابی تجویز آپیجنین بر برخی از فاکتورهای مرتبط با استرس اکسیداتیو در بافت کلیه موش سفید بزرگ دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه و هدف: دیابت قندی موجب افزایش استرس اکسیداتیو و کاهش فعالیت سیستم مقابله کننده با عوامل اکسیدانت در بدن می شود. با توجه به نقشی که تشدید استرس اکسیداتیو در آسیب به بافت کلیوی و نفروپاتی در حالت دیابت دارد و با درنظرگرفتن اثر ضددیابتی و آنتی اکسیدانی آپیجنین، هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثر تجویز مزمن این فلاونویید بر سطح بافتی برخی شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت کلیه موش سفید بزرگ دیابتی است.مواد و روش‌ها: موش های سفید بزرگ نر به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با آپیجنین، دیابتی و گروه دیابتی تحت درمان با آپیجنین تقسیم شدند؛ آپیجنین به میزان 10 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت سه هفته و از یک هفته پس از القای دیابت توسط استرپتوزوتوسین تجویزشد؛ در پایان کار، سطح بافتی مالون دی آلدیید و نیتریت و نیترات و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیس موتاز در بافت کلیه اندازه گیری-شد.نتایج: سطح مالون دی آلدیید و نیتریت و نیترات در بافت کلیوی موش های دیابتی افزایش معنادار (به-ترتیب 01 /0p < و 05 /0p < ) و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیس موتاز کاهش معنی دار (01/0p < ) را در مقایسه با گروه کنترل نشان دادند، ولی تیمار موش های دیابتی با آپیجنین، سبب کاهش معنی دار سطح مالون دی آلدیید، کاهش معنی دار نیتریت و افزایش مورد انتظار معنی دار در فعالیت آنزیم سوپراکسید دیس موتاز در مقایسه با گروه دیابتی نشد.نتیجه‌گیری: تجویز مزمن آپیجنین آثاری معنی دار بر شاخص های استرس اکسیداتیو اندازه گیری شده در این پژوهش در بافت کلیوی موش های دیابتی نداشت و مشخص شد که آثار آنتی اکسیدان این ترکیب در حدی نیست که بتواند از بروز آسیب های کلیوی در مدل القا دیابت توسط استرپتوزوسین جلوگیری کند.