اثر خستگی و دوره بالینی بر افسردگی، اضطراب، استرس، کیفیت زندگی و وضعیت اشتغال بیماران مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه و هدف: در مولتیپل اسکلروزیس (ms) خستگی علامت شایعی است و بیشتر بیماران آن در دو تیپ عود-بهبود (rrms) و پیشرونده ثانویه (spms) جای دارند. خستگی با توجه به‌ایجاد احساس ضعف و فقدان انرژی و دوره بالینی نیز به‌ دلیل استقرار یک پیش آگهی متغیر، قادرند بر علایم روانی، توانایی کارکردی و وضعیت اشتغال مبتلایان تاثیربگذارند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثر خستگی و دوره بالینی در علایم روانی، کیفیت زندگی و وضعیت اشتغال است.مواد و روش‌ها: در این پژوهش گذشته نگرمقطعی، 152 بیمار به‌ شیوه پیاپی نمونه‌گیری شدند. تمام بیماران با استفاده از مقیاس شدت خستگی (fss)، مقیاس افسردگی، اضطراب، استرس (dass-21) و پرسش نامه فرم‌کوتاه زمینه‌یابی سلامت (36-sf) مورد ارزیابی قرارگرفتند. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس چندمتغیری (manova) و آزمون دقیق فیشر تجزیه وتحلیل شدند.یافته‌ها: میانگین نمرات علایم روانی و ابعاد فیزیکی و روان‌شناختی در بیماران خسته و spms وخیم‌تر از گروه‌های غیرخسته وrrms بود؛ همچنین بیکاری با فراوانی بیشتری در بیماران خسته گزارش شد. در این‌باره بین rrms و spms یافته معناداری مشاهده نشد؛ علاوه برآن تفاوت دو گروه از بیماران خسته و غیرخسته و rrms و spms در متغیرهای افسردگی، اضطراب، استرس، ابعاد فیزیکی و روان-شناختی معنادار به‌دست آمد (05/0p < ).نتیجه‌گیری: این پژوهش تاثیر خستگی و دوره بالینی را بر علایم روانی، جنبه های فیزیکی و روان‌شناختی زندگی و وضعیت اشتغال بیماران ms توضیح داد. هرچند به‌نظرمی‌رسد اثرگذاری برخی متغیرها بر یکدیگر در یک ارتباط دوسویه نیز قابل تبیین باشد. تلویح های بالینی مورد بحث قرارگرفته-است.