بررسی زیست سازگاری نانوالیاف الکتروریسی-شده برپایه کیتوسان در همکشتی با سلول‌های استرومایی مغز استخوان (Bmscs)

مقدمه و هدف: مطالعاتی متعدد درزمینه دستیابی به داربستی منظور رشد سلول های بنیادی روی آن انجام شده است. هدف از این تحقیق، ارایه داربست زیست تخریب پذیر کیتوسان-پلی اتیلن اکسید (peo) با بررسی توانایی رشد، تکثیر، عدم تمایز و مرگ سلولی سلول های استرومایی مغز استخوان (bmscs) روی آن است.مواد و روش ها: ابتدا تشکیل نانوالیاف کیتوسان-peo به نسبت 90 به 10و80 به 20 به روش الکتروریسی، توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی (sem) مورد بررسی قرارگرفت؛ این اسکافولد روی ژلاتین 1 درصد در پلیت 24 خانه ای قرارگرفته، استریل شد. سلول های bmscs از استخوان ران موش های صحرایی بالغ استخراج و پس از سه مرحله پاساژ در خانه های خالی پلیت به عنوان گروه شاهد و هم روی داربست کشت داده شد. میزان تکثیر، عدم تمایز و سلول های در حال مرگ، طی روزهای دوم، چهارم و ششم مورد بررسی قرارگرفت.نتایج: نتایج نشان دادند که مورفولوژی سلول ها روی داربست حفظ شده، با گروه شاهد، مشابه بود. میزان تکثیر سلول ها روی داربست در روزهای متوالی افزایش یافته، اختلافی معنی دار با میزان تکثیر سلول ها در کشت سلول ها در گروه شاهد نداشت؛ یافته ها همچنین نشان دادند که درصد تمایز سلول های bmscs و درصد میزان مرگ سلولی نیز در سلول های کشت داده شده روی داربست در مواجه با داربست در پایان روز ششم با گروه شاهد مشابه بود.نتیجه گیری: تکثیر، عدم تمایز و عدم مرگ سلولی bmscs روی نانوالیاف کیتوسان-peo زیست تخریب پذیر به ارایه مدلی از داربست منجرشد که می تواند در مهندسی بافت و سلول درمانی مورد استفاده قرارگیرد.