اثر تغییرات حجم و شدت تمرین هوازی بر استقامت قلبی تنفسی و ضربان قلب استراحتی مردان جوان

مقدمه و هدف: استقامت قلبی-تنفسی و ضربان قلب استراحتی، راهنمای مناسب برای آگاهی از وضعیت آمادگی قلبی و ریوی افراد است. هدف از این تحقیق، بررسی اثر یک دوره تمرین های استقامتی با حجم و شدت متفاوت بر استقامت قلبی تنفسی و ضربان قلب استراحتی است.مواد و روش‌ها: 45 مرد دانشجوی سالم غیرورزشکار (میانگین سن 87/1± 25 سال، وزن 95/1 ±71 کیلوگرم و قد 30/2±175 سانتی متر) به صورت تصادفی به سه گروه یک، دو و سه تقسیم شدند. در شش هفته اول گروه یک (15= n) یک جلسه در هفته و به مدت 15 دقیقه و با شدت 70 درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه (mrhr)، گروه دو (15= n) دو جلسه در هفته و به مدت 15 دقیقه و با شدت 60 درصد mrhr و در گروه سه (15= n) سه جلسه در هفته و به مدت 15 دقیقه و با شدت 50 درصد mrhr؛ و در دو هفته آخر گروه یک با شدت 75 درصد mrhr، گروه دو با شدت 65 درصد mrhr و گروه سه با شدت 55 درصد mrhr روی نوارگردان به مدت هشت هفته می دویدند.نتایج: نتایج نشان دادند که اختلافی معنی دار در میزان تغییر vo2max بین گروه سه و گروه یک وجود دارد. علاوه بر این، تمرین گروه سه کاهشی معنی دار را در ضربان قلب استراحتی نسبت به گروه یک موجب شد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر به نظر می رسد که تمرین هوازی با شدت پایین و زمان طولانی تر، اثری بیشتر نسبت به شدت بالا با زمان کمتر بر افزایش vo2max و کاهش ضربان قلب استراحتی می گذارد.