اثر وابسته به دوز تجویز تیموکینون بر میزان استرس اکسیداتیو در بافت کلیه موش صحرایی دیابتی

مقدمه و هدف: با توجه به نقش تشدید استرس اکسیداتیو در بروز بیماری کلیوی در حالت دیابت و با در نظر گرفتن خاصیت ضد دیابتی و آنتی اکسیدانتی تیموکینون، هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثر تجویز این ماده بر سطح بافتی برخی شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت کلیه موش های صحرایی دیابتی بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با دوز بالای تیموکینون (20 میلی گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با تیموکینون (10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. پس از گذشت چهار هفته، سطح بافتی مالون دی آلدیید و نیتریت و میزان فعالیت سوپراکسید دیس موتاز بافت کلیه، اندازه-گیری شد.یافته ها: موش های دیابتی، افزایشی معنادار در سطح بافتی مالون دی آلدیید (01/0p < ) و نیتریت و نیترات (005/0p < ) و کاهشی معنی دار در فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (05/0p < ) را نشان دادند و درمان با تیموکینون در دوز بالا فقط میزان مالون دی آلدیید و نیتریت را به صورت معنادار کاهش داد (05/0p < ) و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیس موتاز در موش های دیابتی تیمار شده به طور غیر معنی دار در مقایسه با گروه دیابتی افزایش نشان داد.نتیجه گیری: تجویز تیموکینون به صورت وابسته به دوز می تواند برخی شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت کلیه را در موش های صحرایی دیابتی کاهش دهد.