تاثیر نوع تمرین بر تعادل ایستا و پویای سالمندان زن 60 تا 75 سال بدون سابقه زمین-خوردن

مقدمه و هدف: هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر نوع تمرین (بدنی، ذهنی و ترکیبی) بر تعادل ایستا و پویای سالمندان زن 60 تا 75 سال بدون سابقه زمین خوردن بود. مواد و روش‌ها: نمونه آماری این تحقیق را 45 نفر از سالمندان زن بدون سابقه زمین خوردن با دامنه سنی 60 تا 75 سال تشکیل دادند که به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. در این تحقیق برای اندازه گیری تعادل ایستای سالمندان زن از آزمون شارپند رومبرگ (با چشمان باز و بسته) و برای اندازه گیری تعادل پویا از آزمون زمان برخاستن و راه رفتن استفاده شد. در مرحله پیش آزمون میانگین سه بار اجرای آزمون های تعادل ایستا و پویا برای تمامی آزمودنی ها ثبت شد. سپس تمامی آزمودنی ها به مدت 6 جلسه بر اساس پروتکل های تعیین شده تمرین و در پس آزمون که مشابه با مرحله پیش آزمون بود، شرکت کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه (anova) و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح (p < 0.05) استفاده شد. یافته ها: یافته‌های تحقیق نشان داد که بین عملکرد گروه ها در هر دو نوع تعادل ایستا (با چشمان باز و بسته) و تعادل پویا در مرحله پس آزمون تفاوتی معنی دار وجود دارد. آزمون تعقیبی بونفرونی نیز نشان داد بین عملکرد گروه ترکیبی (تمرین ذهنی- بدنی) با دو گروه دیگر تفاوتی معنی دار وجود دارد (0.05p < ) و گروه تمرین ترکیبی (تمرین ذهنی- بدنی) نسبت به دو گروه دیگر در هر سه نوع آزمون تعادل عملکرد بهتری داشتند؛ همچنین عملکرد گروه تمرین بدنی نیز بهتر از گروه تمرین ذهنی بود (0.05p < ). نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری کرد که برای بهبود تعادل ایستا و پویا در سالمندان زن، از این روش تمرینی می توان استفاده کرد.