مقایسه تاثیر تمرین های مقاومتی و استقامتی بر نسبت تستوسترون به کورتیزول در زنان یایسه

مقدمه و هدف:. کاهش نسبت هورمونهای آنابولیک به کاتابولیک در زنان یایسه در کاهش حجم و قدرت عضلانی نقشی مهم ایفا میکند. از نسبت تستوسترون به کورتیزول به عنوان شاخص فشار تمرین استفاده می شود و افزایش این نسبت نشانگر هایپرتروفی و افزایش قدرت در پاسخ به تمرین است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر یک جلسه تمرین مقاومتی و استقامتی بر نسبت تستوسترون به کورتیزول در زنان یایسه بود. مواد و روش ها: در این تحقیق 10 زن یایسه و سالم با میانگین سن 74/3±30 /54 سال و نمایه توده بدن 07/2±88/24 کیلوگرم بر مترمربع به روش جایگزینی متقاطع در سه برنامه تک جلسه ای جداگانه: 1) تمرین مقاومتی (3 ست ده تکراری از هشت حرکت با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه)، 2) تمرین استقامتی (45 دقیقه رکاب زدن روی دوچرخه کارسنج با شدت 60 تا 70 درصد اوج اکسیژن مصرفی) و 3) استراحت (گروه کنترل) شرکت کردند. مقادیر تستوسترون و کورتیزول سرم نمونه های خون قبل، بلافاصله و 15 دقیقه بعد از مداخله هر یک از سه برنامه جمع آوری و اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از روش اندازه گیری های تکراری تحلیل شدند و برای آزمون آنها سطح معنی داری 05/0 > p در نظر گرفته شد.نتایج: نتایج تحقیق نشان داد تغییرهای درون گروهی مقادیر نسبت تستوسترون به کورتیزول متعاقب یک جلسه تمرین مقاومتی افزایش معنی دار داشت (05/0 > p)؛ اما تغییرهای بین گروهی معنی دار نبود. تغییرهای درون گروهی و بین گروهی نسبت تستوسترون به کورتیزول متعاقب یک جلسه تمرین استقامتی معنی دار نبود (05/0 < p).نتیجه گیری: متعاقب یک جلسه تمرین مقاومتی و استقامتی، نسبت تستوسترون به کورتیزول در زنان یایسه تغییر معنی داری نیافت.