تاثیر استیل اِل‌کارنیتین بر واکنش گلیوز پس از ضایعه فشاری طناب نخاعی موش صحرایی بالغ

مقدمه و هدف: ضایعه فشاری بروی طناب نخاعی سبب بروز طیف وسیعی از اختلالات حسی و حرکتی می گردد. در این تحقیق سعی شد پس از ایجاد مدل فشاری بر نخاع موش صحرایی بالغ تغییرات بافتی بررسی شود. بدین منظور واکنش گلیوز با استفاده از روش ایمنوهیستوشیمی بابیان آنزیم cnp ase و gfap و تاثیر استیل ال کارنیتین در این روند ارزیابی شد. مواد و روش ها: 24 موش صحرایی نر نژاد اسپراگوداولی در 4 گروه بصورت تصادفی تقسیم شدند. پس از انجام لامینکتومی مهره های 9 تا 11 پشتی با توجه به گروه مطالعه یا کنترل اعمال فشار (30 گرم بر واحد سطح) و تزریق روزانه داخل صفاقی استیل ال کارنیتین (300 میلی گرم) انجام شد. پس از 4 هفته تمامی نخاع ها خارج و بررسی مورفومتری و ایمنوهیستوشیمی به صورت میانگین ±خطای استاندارد بیان گردید. پس از مشخص نمودن توزیع داده ها برای مقایسه نتایج از آزمون تی و آنوای یک طرفه با نرم افزار spss ver19 استفاده شد. نتایج: نتایج مورفومتری حاکی از کاهش تعداد سلول های عصبی حرکتی به دنبال فشار مکانیکی است. استیل ال کارنیتین سبب کاهش این روند گردید (0.05 > p). همچنین استیل ال کانیتین سبب کاهش سلول های آستروسیت شد (0.05 > p). نتیجه گیری: برای اولین بار استیل ال کارنیتین در واکنش گلیوز مطالعه و نتایج حاکی از کاهش آستروسیت ها و افزایش حدوداً سه برابر اولیگودندروسیت ها شد. با پیش فرض تولید میلین جهت مشخص شدن نقش بیشتر استیل ال کارنیتین پیشنهاد بررسی درازمدت و چگونگی انتقال پیام عصبی می گردد.