نخستین و بهترین تذکره عرفانی

در باب عرفان و تصوف کتاب‌های پرشماری نگاشته‌اند. در این بین کتابی که به دست شیخ ابوعبدالرحمن سُلمی فراهم آمده، مزایایی دارد، که به لحاظ کیفیت، گوی سبقت از همگنان خود ربوده است. اتقان متن، اختصار، فضای کاملاً عارفانه، سبک پردازش به این موضوع، غنای مولف از علوم روز، به خصوص حدیث و تصوف، ویژگی‌هایی هستند که نگاشته سُلمی را بسیار مفید و جذاب می‌سازد. کتاب مزبور، نخستین کتاب در این موضوع نیز هست.هرچند این اثر از آثار پیش از خود سود جسته، متاسفانه آن آثار از میان رفته‌اند. در عظمت این کتابِ سترگ همین بس که عارف بزرگ، خواجه عبدالله انصاری آن را پیش روی نهاده و برای شاگردان تدریس کرده است، و سپس انشایات خود او گرد‌آوری و به جهان علم عرضه شد.کتاب سلمی در موضوع رجال تصوف و عرفان، مستقیم یا غیرمستقیم در آثار پس از خود رخ نموده است. مقاله پیش روی، به تحلیل و واکاوی این اثر می‌پردازد؛ اثری که نزد تصوف‌شناسان با عنوان طبقات‌الصوفیهْْ اشتهار دارد.