نزاع وحدت‌گرایی و کثرت‌گرایی در فلسفه سیاسی افلاطون و ارسطو

وحدت‌گرایی و کثرت‌گرایی، دو جریان اصلی در اندیشه سیاسی است؛ تاآنجاکه می‌توان همه آثار فیلسوفان سیاسی از دوران کلاسیک تا معاصر را براساس آن تبیین و تفسیر کرد. این دو جریان فکری سیاسی، از گذشته تاکنون در میان فیلسوفان سیاسی، پیروان فراوانی داشته‌اند. در میان فیلسوفان کلاسیک، افلاطون به وحدت‌گرایی و ارسطو به کثرت‌گرایی باور داشت؛ ازاین‌رو، در فلسفه سیاسی آنان کشمکشی درباره وحدت‌گرایی و کثرت‌گرایی درگرفت که آثار آن را می‌توان در رویکرد فیلسوفان سیاسی دوره‌های بعد نیز نگریست. کوتاه آنکه، دیدگاه وحدت‌گرایی، افزون‌بر یکسانی در زندگی مدنی، بر تمرکز قدرت سیاسی نیز تاکید دارد و دربرابر آن، دیدگاه کثرت‌گرایی، با دفاع از چندگانگی در حوزه سیاست، تنوع منابع قدرت و توزیع آن در میان گروه‌ها و جریان‌های گوناگون را اصل قرار می‌دهد. بر همین اساس، این مقاله به روش توصیفی تحلیلی در پی تبیین دیدگاه وحدت‌گرایی فضیلت‌محور افلاطون و دیدگاه کثرت‌گرایی فضیلت‌محور ارسطو است. از رهگذر این تبیین، نزاع و تفاوت دو دیدگاه روشن می‌شود.