مطالعه تطبیقی ارتقای ایمن‌سازی شبکه معابر شهری برای معلولان و افراد کم توان جسمی حرکتی

آمار سازمان بهداشت جهانی(who) بیان‌گرآن است که حدود 10 درصد جمعیت جهان، دارای معلولیت یا به‌نوعی کم‌توانی جسمی- حرکتی هستند. طی دهه گذشته، اقداماتی غیرمنسجم و یک‌پارچه در جهت مناسب‌سازی ساختمان‌ها و معابر شهری صورت گرفته است. به‌عنوان یک قاعده و قانون داخلی و بین‌المللی، تمام افراد جامعه در استفاده از تسهیلات و امکانات عمومی دارای حقوق یکسان هستند و برای شکوفایی استعداد‌ها باید امکانات به‌صورت مساوی در اختیار آنها قرار گیرد. طبق ماده های 1، 2 و 3 آیین نامه اجرایی، ماده (2) قانون جامع حمایت از حقوق معلولان، کلیه دستگا‌ه‌های اجرایی دولتی و سازمان های غیردولتی با امکانات ساختمان‌های با کاربری عمومی مکلفند، قسمت‌های مورد استفاده عمومی اماکن و ساختمان‌ها (خصوصی و دولتی) را مطابق ضوابط مربوط افراد دارای معلولیت، مناسب‌سازی کنند. هم‌چنین طبق ماده 4 آیین نامه مذکور، شهرداری ها موظف به تجهیز چراغ‌های راهنمای معابر عمومی به علایم صوتی، برجسته‌کردن سطوح پیاده‌روها نزدیک تقاطع‌ها، ایجاد محل ویژه برای توقف وسایل نقلیه معلولان جسمی و حرکتی و رفع موانع و تطبیق مقررات صدور پروانه با ضوابط و مقررات شهرسازی و معماری برای معلولان هستند. در این پژوهش، پس از بررسی مشکلات و استاندارد‌های مربوطه، به ارایه راه‌کار‌هایی درخصوص مناسب‌سازی و ایمن سازی شبکه معابر شهری پرداخته می‌شود. روش تحقیق در این پژوهش، بررسی مطالعات اسنادی و برداشت‌های میدانی است. در این راستا ابتدا به معرفی نمونه‌های اجراشده مناسب‌سازی معابر برای استفاده معلولان در ایران و جهان پرداخته شده و در نهایت درجهت مناسب‌سازی فضاهای شهری برای معلولان و افراد کم توان جسمی- حرکتی راه‌کارهایی ارایه شده است.