معرفی، بررسی و ارزیابی ضرورت به‌کارگیری سیستم ناوبری حمل و نقل ویژه نابینایان در فضاهای شهری (مورد مطالعه: شهر تهران)

حمل و نقل عمومی‌ در شهرها موجب کاهش تراکم ترافیک و توسعه عدالت اجتماعی می‌شود. این موضوع برای معلولان و کم‌توانان، کمتر درنظر گرفته می‌شود. یکی از اقشار معلولان، نابینایان و افراد دارای اختلالات بینایی می‌باشند. عدم تجهیز سیستم‌های حمل و نقل عمومی‌ به زیرساخت‌های موردنیاز برای کم‌بینایان نه‌تنها موجب عدم امکان استفاده سیستم برای آنها می‌شود سبب کاهش ایمنی و به خطرافتادن جان این قشر از جامعه می‌شود. حادثه‌ای که چندی پیش برای یک نابینا در ایستگاه مترو به‌دلیل کمبود علایم راهنمای مسیریابی اتفاق افتاد، هشداری جدی در این زمینه باشد. هرچند در طول سال‌های گذشته پیشرفت‌های قابل توجهی در بهبود سیستم‌های حمل ونقل عمومی ‌و شخصی برای دسترسی نابینایان دیده شده است که ازجمله آن می‌توان به بهبود فضاهای شهری، پیاده‌رو‌ها، ایستگاه‌های حمل و نقل عمومی‌ و... اشاره کرد، اما هنوز هم کمبودهایی به‌ویژه در دسترسی نابینایان به سیستم‌های حمل و نقل مشاهده می‌شود که بخش اعظم آن مربوط به زیرساخت‌های حمل و نقل نابینایان و عدم‌استفاده از فن‌آوری‌های جدید در زمینه حمل و نقل نابینایان است. امروزه فن‌آوری‌های زیادی برای خدمت‌رسانی به تحرک نابینایان در فضاهای شهری ایجاد شده‌اند که یکی از پیشروترین و سازگارترین آنها سیستم ناوبری می‌باشد. با عنایت به این‌که تا به‌حال این سیستم در ایران معرفی و به‌کارگیری نشده است در این مقاله فرآیند به‌کارگیری سیستم‌های نوین ناوبری حمل و نقل نابینایان معرفی، ارزیابی و تحلیل شده است. در ادامه ارزیابی ضرورت به‌کارگیری این سیستم در فضاهای شهری ارایه شده است. این مطالعه به روش توصیفی از نوع مورد کاوی (مطالعه موردی) است.