نوآوری‌های ترافیکی و چالش‌های پیش‌روی پلیس راهنمایی و رانندگی

نوآوری به‌طور ساده اشاره به ایجاد چیز جدید یا اختراع چیز تازه ای (ایده، فرآیند، عمل، طرح یا ابزار) دارد که قبلاً وجود نداشته است. با وجود تمامی توانمندی‌های نیروهای موثر در تداوم اجتماعی و فرهنگی، هیچ جامعه‌ای از تغییر و تحول در امان نبوده و از همین‌رو اجتماعات انسانی همواره برای سازگاری با شرایط جدید و پاسخ‌گویی به نیازهای اجتماعی با پدیده نوآوری روبه‌رو بوده‌اند. با این تفاوت که جوامع به‌لحاظ میزان توسعه یافتگی، به یک اندازه از پذیرش طرح‌های نوآورانه استقبال نکرده‌اند. در حالی‌که بعضی از جوامع با آهنگ سریع‌تری به تولید و پذیرش طرح‌های نوآورانه اهتمام داشته‌اند، برخی دیگر از آهنگ کندتری برخوردار بوده‌اند. با این حال چنین به نظر می رسد که جوامع به‌لحاظ شرایط ساختاری و فرهنگی در میزان پذیرش و نیز مدت زمانی‌که یک نوآوری مورد پذیرش و نشر قرار می گیرد، با یکدیگر متفاوت‌اند. هدف اصلی این مطالعه، بررسی نوآوری‌های ترافیکی و چالش‌های پیش‌روی پلیس راهنمایی و رانندگی است. برخی بر این باورند که اگر شرایط جوامع با یکدیگر را برابر فرض کنیم (که البته چنین نیست)، می‌توان پنج عامل را در میزان پذیرش طرح‌های نوآورانه دخیل دانست، که عبارت‌اند از: «مزیت نسبی نوآوری»، «سازگاری نوآوری با ارزش‌های جامعه»، «تجارب پیشین و نیازها»، «پیچیدگی نوآوری»، «آزمون‌پذیری نوآوری» و «قابلیت رویت نوآوری». مطالعات نشان می‌دهد که سازمان نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران به‌ویژه پلیس راهنمایی و رانندگی هنوز نیازمند بررسی‌های علمی بیشتری در باب تدوین و اجرای طرح‌های نوآورانه است؛ اگر چه این سازمان را می‌توان در زمرمه سازمان‌هایی که بیشترین طرح‌های نوآورانه را در سطح کشور به اجرا درآورده است، قرار داد.