سیاست جنایی تقنینی پیشگیری از تخلفات در قانون راهنمایی و رانندگی

با گسترش شهرها و افزایش روزافزون استفاده از وسایل نقلیه به‌ویژه خودرو‌ها در جوامع مختلف و به‌رغم وضع مقررات گوناگون جهت استفاده از وسایل نقلیه، متاسفانه روزبه‌روز برتعداد افرادی که در اثر تصادفات (که زایده تخلفات رانندگی است) جان خود را از دست می‌دهند یا دچار ضایعات بدنی غیرقابل درمان می‌شوند افزوده می‌شود. در چنین شرایطی قانون‌گذار بایستی با سیاست کیفری سنجیده و مناسب مجازات‌های بازدارنده‌ای را برای تنبیه رانندگان متخلف و عبرت سایر رانندگان وضع کند. در همین رابطه موضوع اصلی این نوشتار بررسی سیاست کیفری تقنینی ایران در برخورد با تخلفات رانندگی در قانون جدید رسیدگی به تخلفات رانندگی مصوب سال 1389 است. هدف از این بررسی تعیین این موضوع است که قانون‌گذار تا چه حد به اصول پیشگیری کیفری شامل شدت مجازات، سرعت در اعمال مجازات و قطعیت اجرایی مجازات‌ها توجه داشته است. در این مطالعه از روش اسنادی و کتابخانه‌ای برای جمع‌آوری داده‌ها و اطلاعات موردنیاز استفاده شده است. به این معنا که با مطالعه منابع مدون موجود و مرتبط شامل کتب، مقالات، نشریات، جزوات، پایان‌نامه‌ها و تحقیقات علمی ‌اطلاعات موردنیاز گردآوری شده است. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که قانون‌گذار در سیاست کیفری تدوین قانون جدید به افزایش شدت مجازات تخلفات رانندگی بیشتر از دو عامل دیگر یعنی سرعت و قطعیت (حتمیت) در اعمال مجازات‌ها توجه داشته که پیشنهاد می‌شود در اصلاحیه‌های احتمالی بعدی از قانون مذکور به دو عامل قطعیت و سرعت اجرای مجازات‌ها نیز در جهت افزایش ویژگی بازدارندگی مجازات‌ها به‌منظور کاهش تخلفات رانندگی توجه کافی معطوف شود.