نقش دسترسی در تعامل بین خیابان کامل و توسعه با محوریت حمل‌ونقل همگانی

وابستگی جوامع امروزی به خودرو، مشکلاتی را در پی داشته است؛ این امر، برنامه‌ریزان شهری را بر آن داشت که به‌دنبال دست‌یابی به راه‌حل‌هایی جهت بهبود دسترسی به شیوه‌های مختلف سفر در شبکه حمل‌ونقل باشند. یکی از موثرترین راه‌کارهای ممکن، طراحی معابر با رویکرد خیابان کامل است؛ که راحتی، دسترسی و ایمنی کاربران را فراهم می‌کند. طراحی این خیابان مستلزم در نظر گرفتن نیاز کاربران اعم از سواره و پیاده، دوچرخه‌سواران،رانندگان و یا کاربران حمل‌ونقل همگانی به ترددی ایمن، پاک، راحت و روان است. در این مقاله سعی بر این است تا با بررسی معضلات ترافیکی جوامع شهری درحال‌توسعه، راه‌کاری در راستای کاهش ترافیک معابر، افزایش دسترسی، افزایش ایمنی و کاهش تصادفات ارایه شود. یافته ها حاکی از آن است که رویکردهای مدیریت تقاضای استفاده از وسیله‌نقلیه شخصی مانند حمل‌ونقل فعال و توسعه با محوریت حمل‌ونقل همگانی می‌توانند مکمل یکدیگر باشند. هم‌چنین جهت جلب تمایل شهروندان می‌توان از شاخص دسترسی به‌عنوان عامل کلیدی بین حمل‌ونقل فعال و توسعه با محوریت حمل‌ونقل همگانی استفاده کرد. این شاخص عملاً نقطه اشتراک رویکرد عدم توجه به وسیله‌نقلیه شخصی و اولویت‌دادن به حمل‌ونقل انسان‌محور است که به‌عنوان مشوق، ارتباط‌دهنده این نگاه تعاملی است. درنهایت، با ترکیب راه‌کارهای مدیریت سیستم‌های حمل‌ونقل و کاربری زمین مانند رویکرد توسعه با محوریت حمل‌ونقل همگانی و خیابان کامل، امکان بهبود دسترسی در شبکه حمل‌ونقل شهری فراهم خواهد شد.