تربیت اخلاقی فضیلت گرا از منظر دیویدکار

رویکرد فضیلت در تربیت اخلاقی که سابقه آن به ارسطو می رسد ، در دهه های اخیر دوباره احیا گردیده است .در این مقاله جایگاه فضیلت گرایی در برابر رویکردهای سازگاری و استقلال مشخص شده ، آنگاه مبانی طبیعت گرایانه، جمع گرایانه و عینیت گرایانه آن مطرح گردیده و معیارهای تمایز (به ویژه منشی بودن)آن از رویکردهای دیگر ، بیان شده است . سپس با توجه به آرای ارسطو، به برتری تبیین این رویکرد در قبال مساله ضعف اخلاقی اشاره شده است . در نهایت از مهارت آموزی، سرمشق دهی و حکایت به عنوان روش های مقبول فضیلت گرایی یاد شده و نقش معلم و مشارکت خانه و مدرسه در امر تربیت اخلاقی ، مورد تاکید قرار گرفته است .