جایگاه و جلوه های قرآن و حدیث در متون منثور عارفانه فارسی(تا قرن ششم هجری )

زبان و ادب فارسی ، در طول زمان ،‌چنان با فکر و فرهنگ قرآنی و حدیثی پیوندی مبارک یافته است که برای پژوهشگران که امروزه درباره ی ادب فارسی به کند و کاو می پردازد چاره ای جز شناخت آموزه ها و آمیزه های قرآنی و حدیثی باقی نمی ماند . خوشبختانه در سالهای اخیر در زمینه ی جلوه های قرآن و حدیث در شعر فارسی آثار ارزشمندی به نگارش درآمده است ، اما در زمینه ی اثرپذیری نثر فارسی ، بویژه نثر عرفانی فارسی، از قرآن و حدیث همچنان نکته های نگفته بسیار است . نگارنده در مقاله حاضر سعی دارد تا نقش بی بدیل متون منثور عارفانه فارسی تا قرن ششم هجری را در روند پیوند ادب فارسی با قرآن و حدیث بررسی کند ؛ و نفاذ و نفوذ آموزه های قرآنی و حدیثی را در ذهن و زبان و زندگی عارفان تحلیل کند ؛ و ضمن اشاره به آیات و احادیث پرکاربرد در آثار منثور عارفان ، شیوه ها و شگردهایی را که آنان در رویکرد به آیات و احادیث به کار گرفته اند و تبیین نماید .