همبستگی بین دامنه cmap عضله بازکننده کوتاه انگشتان پا در پی تحریک عصب پرونئال و شاخص hba1c در مبتلایان به دیابت نوع 2

سابقه و هدف: نوروپاتی محیطی دیابت (diabetic peripheral neuropathy dpn:) رایج ترین عارضه دیابت است که عدم تشخیص به موقع آن منجر به زخم پا و آمپوتاسیون اندام فرد می شود. استانداردطلایی برای بررسی dpn، روش الکترودیاگنوستیک (edx) است؛ اما محدودیت هایی زیادی دارد. تخمین شاخص های edx به وسیله معادلات رگرسیونی حائز اهمیت می باشد. در این ارتباط هدف از مطالعه حاضر، تعییین همبستگی بین دامنه cmap عضله بازکننده کوتاه انگشتان پا در پی تحریک عصب پرونئال و شاخص hba1c در بیماران دیابت نوع 2 می باشد.مواد و روش ها: از بین 730 زن مبتلا به دیابت نوع 2، 33 نفر در این مطالعه شرکت نمودند. میانگین و انحراف استاندارد سن، جرم، قد، bmi، fbs و hba1c آن ها به ترتیب 7/36 ±48/30 سال، 38/8 ±69/68 کیلوگرم، 0/07 ± 1/59 متر، 3/24 ±27/32 کیلوگرم بر مجذور قد برحسب متر، 52/09 ± 180/94 میلی گرم بر دسی لیتر و 0/28 ± 8/65درصد بود. با استفاده از دستگاه emg/ncv4000 s، عصب پرونئال تحریک شد و مقدار دامنه cmap عضله بازکننده کوچک انگشت پا (edb) ثبت گردید. علاوه براین، با استفاده از نرم افزار 22 spss و متغیرهای پیش بین hba1c و bmi، معادله رگرسیون خطی برای تخمین دامنه cmap با سطح معناداری 0/05>p به دست آمد.یافته ها: تنها متغیر hba1c وارد مدل رگرسیون شد و معادله رگرسیون y= hba1c * (0/638)+9/354 به دست آمد. مجذور ضریب همبستگی چندگانه تعدیل شده نیز نشان داد که hba1c می تواند 34 درصد از تغییرات دامنه cmap عضله edb را تبیین کند.نتیجه گیری: متغیر hba1c از قابلیت پیش بینی شاخص های edx برخوردار می باشد. با تشخیص به موقع dpn به وسیله معادلات رگرسیونی در مطب می توان با شروع به موقع درمان از عوارض خطرناک دیابت کاست.