بررسی کیفیت تدریس درس سلامت دهان و دندانپزشکی اجتماعی برای دانشجویان عمومی دانشکده‏ های دندانپزشکی ایران

مقدمه: از تصویب تغییرات کیفی و کمی در ارائه درس سلامت دهان و دندانپزشکی اجتماعی در دوره دندانپزشکی عمومی ده سال می‏گذرد. هدف مطالعه حاضر بررسی نحوه ارائه این درس در دانشکده‏های دندانپزشکی ایران پس از گذشت یک دهه بود.مواد و روش‏ها: در بهار سال 1388، از دانشکده‏های دندانپزشکی کشور تقاضا شد نحوه ارائه درس سلامت دهان و دندانپزشکی اجتماعی در واحدهای نظری و عملی را از جهت محتوا و شکل ارائه درس، نحوه توزیع واحدها در طول دوره، و هیات علمی ارائه دهنده درس ارسال نمایند. یافته‏ها: از 12 دانشکده پاسخ دریافت شد. در تمام دانشکده‏ها محتوای درس مطابق مصوبه وزارتخانه و شکل ارائه، ترکیبی از سخنرانی، کارگاه و کار در فیلد بود. سخنرانی، شکل غالب ارائه درس حتی در برخی قسمت‏های واحد عملی بوده و کار در فیلد ناچیز بود. در 92% دانشکده‏ها، این درس به صورت یک واحد نظری و 5 واحد عملی ارائه می‏شد. هیات علمی ارائه دهنده درس در 58% دانشکده‏ها تخصص دندانپزشکی اجتماعی نداشتند. نتیجه گیری:ارائه درس سلامت دهان و دندانپزشکی اجتماعی در دانشکده‏های دندانپزشکی ایران با محدودیت‏ها و کمبودهایی در محتوی و اجرا همراه است که برای برطرف کردن آنها نیاز به تقویت بیشتر گروه سلامت دهان و دندانپزشکی اجتماعی، همکاری و هماهنگی‏های بیشتر درون دانشکده و همچنین بین دانشکده و دانشگاه می‏باشد.

An Evaluation of the Quality of Teaching Community Oral Health Course for Undergraduates in Dental Schools in Iran

Introduction: It has been a decade since the course “Community Oral Health” has been revised. The aim of this study was to evaluate how the course of community oral health is being taught in the undergraduate program of dental schools in Iran after a decade of revisions. Materials & Methods: In spring 2010, dental schools have been requested to report how the course of community oral health is being taught in terms of content and format, number of credits and the distribution of the credits along the curriculum, and the discipline of the teachers that teach this course. Results: In total, 12 schools responded. The content of the course, in all the schools, was according to what had been formally authorized by the Ministry of health and the format of presentation was a mix of lecture, workshop, and field work. The most prevalent format of presentation even in some parts of practical credit was lecture; field work was rare. In 92% of the schools, this course consisted of one theoretical and five practical credits. More than half of the schools (58%) reported that the teachers of this course did not have a degree related to the community oral health. Conclusion: There are shortcomings in the mode of teaching the course of community oral health in dental schools in Iran. To improve the quality of teaching for this course, the department of community oral health needs to be strengthened and cooperation with this department must be enhanced inside the dental schools and as well between dental schools and university.