مقایسه‌ استحکام پیوند ریزبرشی کامپوزیت رزین سیلوران با کامپوزیت متاکریلاتی معمول به عاج دندان‌های شیری

مقدمه: یکی از معیارهای مهم در انتخاب ماده ترمیمی، استحکام پیوند بین ماده‌ی ترمیمی و دندان است که در انجام ترمیم‌ منطبق با ساختار دندان و کاهش ریزنشت دارای اهمیت است. با توجه به اقبال جدید به کامپوزیت‌ رزین‌های با انقباض کم،هدف مطالعه‌ی حاضر، مقایسه‌ی استحکام پیوند ریزبرشی کامپوزیت رزین سیلوران (p90) با کامپوزیت متاکریلاتی معمول (z250)به عاج دندان‌های شیری بود. مواد و روشها : در این مطالعه‌ی آزمایشگاهی،24 دندان کانین شیری سالم انتخاب شدند. از هر دندان دو دیسک‌ عاجی به ضخامت دو میلی‌متر تهیه گردید. نمونه‌ها به چهار گروه 12‌تایی تقسیم شدند. در هر گروه، سیلندر کامپوزیتی به قطر7/0 میلی‌متر به شرح زیر به سطح عاج پیوند گردید. گروه اول: سیستم باند p90 + کامپوزیتp90،  گروه دوم: اچینگ + سیستم باند p90 + کامپوزیتp90 ، گروه سوم: + single bond+کامپوزیتz250 ، گروه چهارم: اچینگ +single bond+ کامپوزیت z250 .  سپس نمونه‌ها تحت نیروی برشی قرار گرفتند تا در نهایت دچار شکست شوند. داده‌ها با آزمون های آماری توسط  tamhane’s t2 آنالیز شدند و05/0>p معنی‌دار تلقی گردید. یافته‌ها: میانگین استحکام پیوند ریزبرشی در چهار گروه مورد مطالعه، با هم تفاوت معنی‌دار داشتند (05/0>p). به این ترتیب که بیشترین میزان استحکام پیوند مربوط به گروه دوم وکمترین آن مربوط به گروه سوم بود. نتیجه‌گیری: کامپوزیت  p90نسبت به کامپوزیت z250، استحکام پیوند ریز‌برشی بیشتری به عاج دندان‌های شیری داشته و کاربرد اچ قبل از کاربرد پرایمر در سیستم  باندینگ سیلوران، قدرت پیوند این کامپوزیت رزین را به عاج دندان‌های شیری افزایش داد.

Comparison of MicroShear Bond Strength between SiloraneBased Composite and Conventional MethacrylateBased Composite to the Dentin of Primary Teeth

Introduction: Bond strength between the restorative material and tooth structure is one of the major factors in the selection of restorative materials, which plays a key role in durable restoration and reducing microleakage. Considering the recent attention of researchers to lowshrinkage composites, the present study aimed to compare the microshear bond strength of siloranebased composite (P90) with the conventional methacrylatebased composite (Z250) to the dentin of primary teeth. Materials and Methods: In this experimental study, 24 intact primary canines were selected. Two disks (thickness: 2 mm) were prepared from each tooth, and the samples were randomly divided into four groups (n=12). Composite resin cylinders (r=0.7) were adapted on each dentin surface, as follows: g1: (silorane bond system + P90), g2: (etch + silorane bond system + P90), g3: (single bond + Z250), g4: (etch + single bond + Z250). Afterwards, the samples were subjected to a microshear bond strength test until failure. Data analysis was performed using Tamhane’s T2 (P<0.05). Results: Statistically significant differences were observed between the four groups of g1, g2, g3, and g4. The highest bond strength was reported in the second group (etch + silorane bond + composite P90), while the third group (single bond + Z250) had the lowest microshear bond strength compared to the other groups. Conclusion: According to the results, siloranebased composite (P90) has higher microshear bond strength to the primary dentin compared to the methacrylatebased composite (Z250). Moreover, etching the surfaces could increase the bonding efficiency of P90 to the primary dentin.