تاثیر روش پرکردن حفره دسترسی اباتمنت و نوع سمان بر گیر رستوریشن های ثابت متکی بر ایمپلنت

مقدمه: اطلاعات محدودی در رابطه با عوامل موثر بر گیر پروتزهای ثابت سمان شونده به اباتمنت ایمپلنت وجود دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر روش پر کردن فضای داخلی اباتمنت و نوع سمان بر میزان گیر رستوریشن های ثابت متکی بر ایمپلنت بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 40 عدد آنالوگ ایمپلنت با سرویور، درون بلوک های آکریلی قرار گرفت و اباتمنت های تیتانیومی دو تکه به آنها متصل گردید. 20 اباتمنت بوسیله سیلیکون به طور کامل و 20 اباتمنت  دیگر بطور ناقص پر شد. در هر گروه، 10 نمونه با سمان اوژنول دار و 10 نمونه با سمان بدون اوژنول سمان گردید. سپس تمام نمونه ها قبل از آزمایش گیر، در دستگاه ترموسیکلینگ با 1000 سیکل به مدت 24 ساعت قرار گرفتند. هر نمونه با استفاده از دستگاه تست کشش یونیورسال با نیروی 5000 نیوتن کشیده شد و نیروی مورد نیاز برای خارج ساختن روکش ثبت گردید. جهت آنالیز آماری داده ها، از آزمون two way anova و آزمون lsd استفاده شد. (05/0=α) یافته ها: در مقایسه بین چهار گروه، بیشترین میزان گیر به طور معنی دار در گروه پر کردگی ناقص حفره دسترسی با سمان اوژنول دار و کمترین میزان گیر به طور معنادار، در گروه پرکردگی کامل حفره دسترسی با سمان بدون اوژنول بدست آمد. اختلاف بین تمام گروه ها به جز دو گروه پرکردگی کامل حفره دسترسی با سمان اوژنول دار و گروه پرکردگی ناقص حفره دسترسی با سمان بدون اوژنول، معنادار بود. (27/0=p-value) نتیجه گیری: میانگین گیر در حفره دسترسی ناقص بیشتر از حفره دسترسی کامل و در سمان اوژنول دار بیشتر از سمان بدون اوژنول به دست آمد.