مقایسه میزان افزایش ابعاد عرضی استخوان قبل از قرار دادن ایمپلنت با تکنیک تونل تحت پریوستی با استفاده از دو ماده پیوند استخوان سرابون و سنوبون

مقدمه: کاربرد گرفت‌های استخوانی اتوژن با یا بدون غشای قابل جذب جهت آگمنتاسیون لترالی ریج استخوانی نازک با موفقیت گزارش شده است. یک روش شامل کاربرد تکنیک تونل تحت پریوستی است که با ایجاد یک tent effect بعد از فلپ و قراردادن غشای قابل جذب می باشد. با توجه به اینکه شواهد کمی راجع به این تکنیک وجود دارد لذا نیاز به تحقیقات بیشتر و دقیق تراست. مطالعات موجود معدود هستند به علاوه میزان عوارض آن و همچنین شانس وقوع شکست درمان باید بیشتر مورد تحقیق قرار گیرد. آسان بودن نسبی این روش آن را به عنوان یک جایگزین مناسب برای روش های جراحی باز مطرح خواهد کرد به شرطی که دارای موفقیت قابل قبولی باشد. مواد و روش ها: افراد بی دندان کاندید ایمپلنت مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی مشهد معاینه و cbct برای آن ها تهیه گردید. 10 بیمار که عرض ریج باقیمانده آنها کافی نبود، وارد مطالعه شدند و به روش تونل تحت پریوستی با استفاده از دو ماده سرابون یا سنوبون تحت لترال آگمنتاسیون قرار گرفتند. میزان افزایش عرض ریج بعد از 6 ماه بررسی گردید. به علاوه درد و تورم ناحیه جراحی در جلسه اول و جلسه خارج کردن بخیه و جلسه ویزیت نهایی بررسی و مورد پرسش قرار گرفت. برای مقایسه آماری از آزمون های تی تک متغیره و آنالیز واریانس دو عاملی تک متغیره استفاده شد. یافته ها: آزمون تی متغیره نشان داد که در هر یک از دو گروه تحت مطالعه میزان تغییرات استخوان، افزایش معنی داری داشته است و این افزایش استخوان در گروه سنوبن 64/0±25/1 واحد و در گروه سرابن 44/1±17/4 واحد بوده است. میانگین افزایش استخوان در گروه سرابن به طور معنی داری بیشتر از گروه سنوبن می باشد. درد و تورم مشاهده نگردید. نتیجه گیری: میزان افزایش عرض استخوان بعد از 6 ماه در گروه سرابون به صورت معنی دار بیشتر از گروه سنوبون است.