بررسی کارایی پلیت‌ روی مخاطی در درمان شکستگی‌های تیغه کامی فک فوقانی

مقدمه: در ترومای ناحیه میانی صورت، شکستگی‌های کامی اغلب با شکستگی‌های فک فوقانی (لفورت) همراه هستند. این شکستگی‌ها ممکن است چالش‌هایی در تشخیص و درمان به وجود آورند و اگر به‌طور صحیح درمان نشود منجر به مشکلات بد جوش خوردن، مال اکلوژن و فیستول دهانی ـ بینی می‌شوند. هدف از این مطالعه، بررسی کارایی مینی پلیت معمولی روی مخاطی در درمان شکستگی تیغه کامی فک فوقانی بود. مواد و روش‌ها: در بیماران با تشخیص شکستگی کامی، تحت بیهوشی عمومی آرچ بار فکین بسته شد. پس از جااندازی و فیکساسیون سایر شکستگی‌های موجود، اکلوژن مناسب فک فوقانی و تحتانی با کمک سیم بندی میان‌کامی حاصل شد. فیکساسیون شکستگی کامی در اکلوژن مطلوب با استفاده از یک مینی پلیت معمولی مستقیم 4 سوراخبافاصله به ضخامت mm2 و چهار عدد پیچ به طول mm8 در طرفین خط شکستگی انجام شد. ثابت‌سازی بین‌فکیبه مدت 10 -7 روز و الاستیک تراپی به مدت 2 هفته صورت گرفت. پیچ و پلیت ها بعد از 10 -8 هفته از کاربرد آن‌ها، تحت بی‌حسی موضعی یا آرام بخشی خارج شدند. پیگیری بیماران در فواصل 3 ماه به مدتیک سال انجام گرفت. یافته‌ها: این روش در 10 بیمار دچار تروما که دارای شکستگی تیغه کامی بودند، به‌کاربرده شد. پیچ‌ها و پلیت های کامی روی مخاطی تا زمان‌برداشتن آن‌ها به‌طور محکم در سقف دهان و در محل خود باقی ماندند و در هیچ‌کدام از بیماران، فیستول دهانی بینی، نکروز مخاط یا اکسپوژر استخوان زیرین، تداخل با تکلم، بلع یا جویدن یا سختی در بهداشت دهانی ذکر نشد. قطعات پالاتوآلوئولار در موقعیت صحیح خود باقی‌مانده و اکلوژن و عرض صورت به‌جز در یک مورد بازسازی شد. نتیجه‌گیری: ثابت‌سازی شکستگی‌های کامی با مینی پلیت های معمولی بدون کنار زدن موکوپریوستئوم پوشاننده کامی، در ثبات و بازسازی عرض قطعات کامیامکان‌پذیرمی‌باشد. در عین‌حال از ایجاد عوارضی مانند تشکیل فیستول و تداخل با اعمال حفره دهان اجتناب می‌شود.

Evaluating the Effectiveness of Overmucosal Plating in Management of Maxillary Palatal Fracture

Introduction: Palatal fractures are frequently associated with maxillary fractures in midfacial trauma. These fractures may cause diagnostic and therapeutic challenges. If treated improperly, results would be malunion, malocclusion, and oronasal fistula formation. Herein, we aimed to evaluate the effectiveness of the conventional miniplates used overmucosaly in the management of maxillary palatal fracture. Materials & Methods: Under general anesthesia, arch bar was fixed to the existing teeth. After fixation of palatal fractures, appropriate occlusion was obtained by transpalatal wiring. Fixation of palatal fractures was performed with a conventional fourhole, straightbar miniplate with 2 mm thickness and four 8mmlong screws on both fracture sides. The patients remained with intermaxillary fixation for seven days and elastic therapy for two weeks. Miniplate and screws were removed about 812 weeks after their application. Followup was performed every three months for one year. Results: This technique was applied for 10 trauma patients with maxillary palatal fracture. Palatal overmucosal plate and screws remained rigid in their position until their removal. None of the patients suffered from oronasal fistula, bone exposure, or mucosal necrosis. Interference with speech and swallowing, as well as tongue irritation and difficulty in oral hygiene maintenance were not reported by any of the patients. Palatoalveolar segments remained in proper position, and pretraumatic occlusal patterns and facial width were restored except in one case. Conclusion: Fixation of the palatal fractures with the conventional miniplates without elevation of mucoperiosteal flap helps with stability and preventing palatal width problems. In so doing, complications including fistula formation and interference with oral cavity functions are avoided.