مقایسه میزان مالون دی آلدئید (mda) در بزاق بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن و افراد سالم

مقدمه: پریودنتیت بیماری التهابی بافت های پشتیبان دندان می باشد که در نتیجه اثر میکروارگانیسم ها ایجاد شده و منجر به آسیب پیشرونده و غیر قابل برگشت به لیگامان پریودنتال و استخوان آلوئولار می شود. مهمترین عامل در ایجاد این بیماری پلاک باکتریال می باشد اگرچه سایر عوامل مانند عوامل محیطی، ژنتیک و بیماریهای ایمنی هم باعث پریودنتیت می شوند. پراکسیداسیون چربی پیامد اصلی استرس اکسیداتیو است و که به دنبال آن سطح مالون دی آلدئید mdaافزایش می یابد. هدف از این مطالعه مقایسه میزان مالون دی آلدئید در بزاق بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن با افراد سالم بود. مواد و روشها: در این مطالعه، 30 بیمار مبتلا به پریودنتیت مزمن از بخش پریوی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و 30 فرد سالم انتخاب شدند. به کمک spitting method نمونه بزاق تحریک نشده افراد هر دو گروه جمع آوری شد. سطح mda در نمونه های بزاق با استفاده از دستگاه اسپکتروفوتومتر با روش رنگ سنجی اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل، من ویتنی و کای دو تجزیه و تحلیل شدند (0.05=α). یافته ها:میزان مالون دی آلدئید در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل سالم بود (0.001>p). نتیجه گیری:نتایج این مطالعه نشان داد که بررسی سطح mda در بزاق می تواند به عنوان یک بیومارکر مناسب در پیش بینی و تشخیص بیماری های پردودنتال عمل کند و ممکن است نقش مهمی در پاتولوژی پریودنتیت داشته باشد.