ارتباط عرض بافت کراتینیزه و شاخص‏ های پریودنتال در اطراف پروتزهای ثابت متکی به ایمپلنت

مقدمه: وجود بافت کراتینیزه در اطراف ایمپلنت‏ها جهت حفظ سلامت و ثبات طولانی مدت آن‏ها یک موضوع مورد بحث است. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط عرض بافت کراتینیزه و شاخص‏های پریودنتال در اطراف پروتزهای ثابت متکی بر ایمپلنت می‏باشد. مواد و روش‏ها: در این مطالعه تحلیلی مقطعی، 90 بیمار دارای پروتزهای ثابت متکی بر ایمپلنت به سه گروه 30 نفره که پروتز ثابت آن‏ها از نوع تک کراون، بریج یا اسپلینت دو یا چند واحدی بود، تقسیم شدند. سپس معاینات پریودنتال شامل اندازه گیری عرض مخاط کراتینیزه (km)، عرض مخاط چسبنده (am)، عمق پروب (pd)، خونریزی حین پروبینگ (bop)، تحلیل لثه (gr)، شاخص لثه‏ای (gi)، شاخص پلاک (pi) و وجود نمایش فلز انجام شد. تجزیه و تحلیل داده‏ها با استفاده از آزمون آماری pearson spearman correlation صورت گرفت. یافته‏ها: بین km و am در هر سه گروه (0.001>p)، بین km و pd در گروه بریج(0.32= r، 0.04=p) و بین km با bop (40.4=r ، 0.014=p) و gi (0.4=r ، 0.02=p) در گروه تک کراونارتباط مستقیم و معنی‏دار وجود داشت، همچنین بین am و pd در گروه اسپلینت ارتباط معکوس و معنی‏دار دیده شد (0.33 =r ، 0.035=p) ولی در سایر موارد و به ویژه در کل گروه‏ها هیچ یک از ارتباط‏ها معنی‏دار نبود. نتیجه گیری: با در نظر گرفتن محدودیت‏های این مطالعه می‏توان گفت افزایش عرض مخاط کراتینیزه و مخاط چسبنده در اطراف ایمپلنت‏ها الزاماً با درجه بالاتری از سلامت اطراف ایمپلنت همراه نیست.