مقایسه ایمونوهیستوشیمی بیان CD105 و Snail2 در کارسینوم سلول سنگفرشی و اپی‏تلیوم دیسپلاستیک دهان

مقدمه:cd105 یک گلیکوپروتئین غشایی همودیمریک است که در رگ‏سازی جدید نقش دارد. snail2 یک فاکتور رونویسی بوده و منجر به اختلال در چسبندگی اپی‏تلیالی می‏گردد. هدف مطالعه حاضر ارزیابی بیان cd105 و snail2 در اپی‏تلیوم دیسپلاستیک و کارسینوم سلول سنگفرشی دهان بود. مواد و روش‏ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، جمعاً 40 بلوک پارافینه کارسینوم سلول سنگفرشی و اپی‏تلیوم دیسپلاستیک با نشانگر cd105 و snail2 به روش ایمونوهیستوشیمی رنگ آمیزی شدند. بیان cd105،snail2 و ارتباط آنها با یکدیگر و نیز فاکتورهای بالینی-پاتولوژیک بررسی شد و نتایج با آنالیزهای آماری t-test، من ویتنی و anova تجزیه و تحلیل شد. یافته‏ها:میانگین تراکم کلی عروق خونی در کارسینوم سلول سنگفرشی 828/5±73/11 و در اپیتلیوم دیسپلاستیک 892/1±5 بود (001/0p<). تراکم عروق خونی در ناحیه مرکزی تومور 329/4±75/7 و در ناحیه محیطی 26/7±7/15 بود (001/0p<). میانگین تراکم snail2 در کارسینوم سلول سنگفرشی بیشتر از دیسپلازی اپی‏تلیالی بود (001/0p<). ارتباط معنی‏داری بین سن، جنس، محل ضایعه و درجه تمایز با نشانگر cd105 دیده نشد؛ اما ارتباط مثبتی در بیان snail2 با درجه تمایز کارسینوم سلول سنگفرشی وجود داشت (007/0=p). در تبدیل دیسپلازی به کارسینوم سلول سنگفرشی با افزایش بیان cd105، افزایش بیان snail2 مشاهده شد. (76/0r=,001/0>p)نتیجه گیری: این گونه به نظر می‏رسد که cd105 و snail2در آغاز کارسینوژنز موثرند. ارتباط مستقیم در بیان cd105 و snail2از نقش آنها در تبدیل ضایعه پیش بدخیم به بدخیمی حمایت می‏کند. snail2 می‏تواند یکی از عوامل دخیل در پیشرفت سرطان دهان باشد.