تغییرات عملکرد بینی پس از جابجایی های ماگزیلا

مقدمه: تغییر موقعیت فک بالا بطور معمول جزیی از درمان بدشکلی های اسکلتال می باشد. جهت انجام این جابجایی ها تکنیک جراحی استئوتومی لفورت 1 معرفی گردید و از زمان معرفی آن تاکنون جراحان به اثر اجتناب ناپذیر آن در فرم و عملکرد حفره بینی پی برده اند. تعدادی از محققین تاکنون با استفاده از جریان و مقاومت هوای بینی به بررسی این تغییرات پرداخته اند. با در نظر گرفتن این مهم، بر آن شدیم تا تغییرات جریان هوای بینی و مقاومت آن را بعد از جراحی های جابجایی ماگزیلا ارزیابی نماییم. مواد و روش ها: تعداد 21 بیمار ارجاع شده به بخش جراحی دهان، فک و صورت دانشکده دندانپزشکی مشهد در این مطالعه حضور داشتند. کلیه این بیماران به جراحی لفورت 1 نیاز داشتند و به سه گروه جابجایی قدامی، جابجایی فوقانی و جابجایی فوقانیخلفی تقسیم شدند. جهت انجام بررسی های لازم، تست راینومانومتری قدامی و رادیوگرافی لترال سفالومتری 1 هفته قبل از عمل و 3 ماه پس از آن از کلیه بیماران اخذ شد. داده ها بوسیله آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، t زوجی، کروسکال والیس، ویلکاکسون تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری 0.05 بود. یافته ها: با توجه به بررسی های راینومانومتریک و رادیوگرافیک، بیشترین بهبودی در عملکرد بینی مربوط به گروه جابجایی فوقانی و کمترین تغییر مثبت در نتیجه جابجایی قدامی فک بالا بوده است. بطور کلی و بدون در نظر گرفتن گروه های ذکر شده، میانگین جریان هوا و مقاومت در برابر عبور هوا به دنبال جراحی های جابجایی ماگزیلا به ترتیب افزایش و کاهش داشته است اما هیچکدام از این تغییرات از لحاظ آماری معنی دار نبوده اند. نتیجه گیری: چناچه جراحی ماگزیلا با تکنیک صحیح انجام گردد، اختلالی در تنفس ایجاد نمی کند.

Changes in Nasal Function after Maxillary Movements

Introduction: Repositioning of the maxilla is usually a part of the treatment of skeletal deformities. Lefort I osteotomy is a surgical technique introduced to perform these movements. Since the introduction of this technique, surgeons have found its inevitable effects on the form and function of the nasal cavity. Some researchers have examined these changes by measuring nasal airflow and. Therefore, the present study aimed to evaluate the differences in nasal airflow and resistance after maxillary movement surgeries. Materials and Methods: The current study was conducted on 21 patients referred to the Oral and Maxillofacial Surgery Department, School of Dentistry, Mashhad University of Medical Sciences, Mashhad, Iran. All of these patients needed Lefort I and were divided into three groups, namely anterior displacement, upper displacement, and upperposterior displacement. To perform the necessary examinations, anterior rhinomanometry test and lateral cephalometric radiographs were carried out 1 week preoperationally and 3 months postoperationally. Result: According to results of the rhinomanometric and radiographic assessment, the most and the least improvements in nasal function occurred in the upper and anterior maxillary displacement groups, respectively. Regardless of the group, the mean scores of airflow and air passage resistance increased and decreased after the surgery, respectively; however, none of these changes were statistically significant. Conclusion: If the maxillary surgery is performed with the correct technique, it will not cause breathing problems.