بررسی مقایسه ای تاثیر آموزش بهداشت دهان متداول و آموزش بر اساس بوی بد دهان بر شاخص های بهداشت دهان دانش آموزان 10-9 ساله شهر یزد

مقدمه: آموزش بهداشت دهان و دندان بر اساس بوی بد دهان می تواند ازسایر روش های متداول آموزشی موثرتر باشد چرا که بوی بد دهان به عنوان یک ابزار انگیزشی برای بهبود رفتارهای مربوط به سلامتی محسوب می شود. هدف از این مطالعه، مقایسه آموزش بهداشت با موضوعات مختلف و مقایسه تاثیر آنها بود. مواد و روش ها: 136 دانش آموز 10-9 ساله دریزد در سال 1396-1395 به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: آموزش بهداشت دهان و دندان بر اساس بوی بد دهان، آموزش بهداشت سنتی بر اساس پوسیدگی و بیماری های لثه و گروه کنترل (فقط آموزش بهداشت دهان و دندان). شاخص پلاک، شاخص تغییر یافته لثه ای و بوی بد دهان قبل از شروع مطالعه، یک ماه و شش ماه بعد اندازه گیری شد و جهتآنالیز داده ها از آزمون های paired and independent ttest، mcnemar و wilcoxon استفاده گردید. یافته ها:یافته های مطالعه نشان از عدم بهبود معنی دار در شاخص پلاک در گروه های کنترل در هر دو فالوآپ داشت. در فالوآپ یک ماهه، شاخص تغییر یافته لثه در گروه اول نسبت به گروه های دیگر تغییر معنادار داشت (0.029=p). از نظر تغییرات بوی بد دهان تنها در گروه اول در هر دو جنس کاهش شیوع و شدت بوی بد دهان نسبت به شروع مطالعه دیده شد (دختر: 0.003=p، پسر: p<0.0001). نتیجه گیری : آموزش بهداشت دهان و دندان براساس بوی بد دهان نسبت به آموزش سنتی و آموزش به تنهایی بر دانش آموزان شهر یزد موثرتر، ماندگارتر و سریع تر بود.

Comparative Assessment of Effect of Traditional Oral Hygiene and Halitosis-Based Education on Oral Hygiene Index among Students of 9-10 Years in Yazd, Iran, Within 2016-2017

Introduction: Oral hygiene education based on bad breath (i.e., halitosis) can be more effective than other educational methods because bad breath is considered a motivational tool for the improvement of oral healthassociated behaviors. The purpose of this study was to compare hygiene education to different educational topics and effectiveness of these methods. Materials and Methods: A total of 136 school children within the age range of 910 years in Yazd, Iran, were randomly divided into three groups, namely 1) education based on bad breath, 2) traditional education based on caries and gum disease, and 3) control group receiving only oral and dental hygiene education. The plaque index, modified gingival index, and bad breath were measured before giving hygiene instruction and 1 and 6 months later. Paired and independent ttests, McNemar’s test, and Wilcoxon test were used to analyze the data. Results: The findings of the present study showed that there was no significant improvement in the plaque index in the control groups of both genders in both followups. In the 1month followup, the modified gingiva index in group 1 was significantly less than those reported for the other two groups (p < /em>=0.029). There was a significant decrease in the prevalence and severity of bad breath in group 1, compared to those reported at the initiation of the study (female participants: p < /em>=0.003; male participants: p < /em>=0.000). Conclusion: Oral hygiene education based on bad breath was more effective, longlasting, and faster than the other two educational methods.