بررسی آزمایشگاهی اثر هیدروژن پراکساید 40% با و بدون نانوهیدروکسی آپاتیت و نانوبیواکتیوگلاس بر انسداد توبول های عاجی

مقدمه: حساسیت دندانی، یکی از رایج ترین عوارض درمان های بلیچینگ می باشد. عوامل حساسیت زدای مختلفی برای تسکین علائم به کار برده شده اند. اخیرا استفاده از نانوبیومتریال ها برای انسداد توبول های عاجی جهت درمان حساسیت ها مورد توجه قرار گرفته است. هدف از مطالعه کنونی بررسی اثر هیدروژن پراکساید 40% با و بدون نانوهیدروکسی آپاتیت و نانوبیواکتیوگلاس بر انسداد توبول های عاجی سطحی بود.  مواد و روش ها: با حذف مینای سرویکالی 60 دندان پرمولر سالم، سطح صاف عاج ایجاد شد. نمونه ها با ابعاد یکسان تهیه و بطور تصادفی در سه گروه مساوی تقسیم گردید.گروه 1: ماده بلیچینگ هیدروژن پراکساید40%، گروه 2: ترکیب ماده بلیچینگ و نانوهیدروکسی آپاتیت2% وزنی، گروه3: ترکیب ماده بلیچینگ و نانوبیواکتیوگلاس7/5% وزنی. بلیچینگبه صورت سه دوره زمانی 15دقیقه ای در دو جلسه با فاصله یک هفته انجام شد. بررسی انسداد توبولهای عاجی با استفاده از تصاویر sem و امتیازدهی بر اساس شاخص hullsmannصورت گرفت. بررسی داده ها بوسیله آزمون کروسکالوالیس و آزمون مقایسه های چندگانه دان انجام شد. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها:برخلاف گروه 1 ، در گروه 2 و 3 انسداد توبول های عاجی رخ داد. اما تفاوت معنی داری در بسته شدن  توبول های عاجی بین گروه های 2 و 3 وجود نداشت. اما گروه 1 با هر دو گروه 2 و 3 تفاوت معنی داری داشت. (p<0.001) نتیجه گیری:افزودن نانوهیدروکسی آپاتیت و نانوبیواکتیوگلاس به هیدروژن پراکساید سبب انسداد توبول های عاجی پس از بلیچینگ شده و می تواند درمان موفقی جهت کاهش حساسیت های پس از بلیچینگ با هیدروژن پراکساید باشد.

Effect of 40% Hydrogen Peroxide with and without NanoHydroxyapatite and NanoBioactive Glass on the Dentinal Tubular Occlusion: An In Vitro Study

Introduction: Dental sensitivity is one of the most common complications of bleaching treatments. Several sensitization agents have been used to relieve symptoms. Recently, the use of nanobiomaterials has been considered for dentinal tubular occlusion to treat sensitivities. The purpose of this study was to investigate the effect of 40% hydrogen peroxide with and without nanohydroxyapatite and nanobioactive glass on the dentinal tubular occlusion. Materials and Methods: By removing the cervical enamel of 60 healthy premolar teeth, a flat surface of the dentin was created. The samples were prepared with the same dimensions and randomly divided into three equal groups, including group 1) 40% hydrogen peroxide bleaching material, group 2) combination of bleaching material and nanohydroxyapatite 2% by weight, and group 3) combination of bleaching material and nanobioactive glass, 7.5% by weight. Bleaching was performed in three periods of 15 min in two sessions with a oneweek interval. Dentinal tubular occlusion was investigated using scanning electron microscope images, and scoring was based on the Hulsmann index. The data were analyzed by the KruskalWallis test and Dunn’s multiple comparison test. The significance level was considered 0.05. But group 1 was significantly different from both groups 2 and 3 (P<0.001). Results: In contrast to group 1, the occlusion of dentinal tubules occurred in groups 2 and 3. However, there was no significant difference in the closure of dentinal tubules between groups 2 and 3 (P=0.01). There was a significant difference between the group 1 and group 2 and 3 (P<0.001). Conclusion: Adding nanohydroxyapatite and nanobioactive glass to hydrogen peroxide causes the occlusion of dentinal tubules after bleaching, and it can be a successful treatment to reduce postbleaching sensitivities with hydrogen peroxide.