معناشناسی صلوه در قرآن

مقاله حاضر درصدد تبیین جایگاه معنایی واژه کانونی «صلوه» به شیوه معناشناسی تاریخی و توصیفی با الهام از روش ایزوتسو است. در معناشناسی تاریخی به معنای اصلی ماده‌ صلوه با استناد به اشعار عصر جاهلی، کتب تاریخی و تفسیری توجه شده است. در معناشناسی توصیفی نیز ارتباط معنایی واژه‌ صلوه با واژه‌های هم‌نشین و جانشین در قرآن بررسی شده است. حاصل مطالعه‌ی تاریخی اینکه اعراب جاهلی صلوه را نوعی نیایش و عبادت می‌شناخته‌اند. مطالعه‌توصیفی نیز نشان می‌دهد که صلوه در کاربرد وحیانی بر محور جانشینی با واژه‌هایی مانند دعا، ذکر، تسبیح و بر محور هم‌نشینی با واژه‌هایی مانند اقامه، صبر، خاشعون در یک حوزه‌ معنایی قرار می‌گیرد. یکی از نتایج مهم بررسی توصیفی، آشکار شدن پیوند معناییِ عمیقِ صلوه با سایر واژه‌های هم‌حوزه در قرآن است. این پیوندها باعث شده تا صلوه کاملاً تحت تاثیر کلمات مجاور و نظام معنایی مستقر در آن قرار بگیرد و با معنایی متمایز و متعالی به حیات خود ادامه دهد.