انگیزش زیست اخلاقی براساس جاودانگی انسان در قرآن

کارکرد اخلاق در انسان برحسب نوع نگاه به ابعاد وجودی او فرق دارد. برخی انسان را تک‌ساحتی و مادی می‌پندارند که با مردن، نابود می‌شود و برخی دیگر انسان را دوساحتی (بدن و نفس) می‌دانند که با مردن، نیست نمی‌شود و همچنان به حیات خود ادامه می‌دهد. مسلّماً کارکرد اخلاق براساس این دو نگاه متفاوت است. براساس دیدگاه اول، کارکرد اخلاق کاملاً اجتماعی و بیرون از فاعل اخلاقی است و انسان با مردن تمام آنچه را به‌لحاظ زیست اخلاقی به‌دست آورده است همراه خود به عالم نیستی می‌برد. اما براساس دیدگاه دوم، اخلاق علاوه بر کارکرد بیرونی، کارکرد درونی نیز دارد و اخلاق با جان آدمی سروکار دارد و حقیقت انسان و شکل‌گیری هویت او با ارزش‌های اخلاقی تحقق می‌یابد و با مردن، گرچه ساحت مادی انسان در زیر خاک قرار گرفته، می‌پوسد، اما ساحتی که با ارزش‌های مثبت یا منفی اخلاقی شکل گرفته است، به حیات خود ادامه خواهد داد. به نظر می‌رسد انگیزه زیست اخلاقی در این دو نگاه بسیار متفاوت است. این مقاله کوشیده است علاوه بر نقش کارکرد اجتماعی اخلاق، نقش جاودانه‌ بودن انسان از منظر قرآن در انگیزش زیست اخلاقی را تبیین کند.