le lyrisme critique dans la poésie contemporaine française : un contre-exemple à la crise de la littérature

Dans tous les essais critiques, qu’ils soient pour ou contre la crise de la littérature française contemporaine, la poésie contemporaine est quasiment ignorée. et pourtant, le lyrisme critique peut être considéré comme un exemple de l’écriture d’intervention, qui remet en question toute conception esthétique, limitée et textualiste de la littérature. en s’appuyant sur les idées du poète et théoricien littéraire jean-michel maulpoix, cet article cherche à énumérer certaines des caractéristiques les plus importantes du nouveau lyrisme, dont l’absence se fait sentir dans les programmes universitaires en iran. contrairement au romantisme, ce courant poétique, tout en évitant l’idéalisme, rompt avec l’expression des émotions individuelles du poète et cherche à établir un lien nouveau et critique avec la réalité quotidienne et le langage. cette poésie engagée représente également une recherche consciente et inlassable dans la langue, le soi et le monde, en étant pleinement consciente de ses limites. c’est à la fois une invitation à la lenteur, à la sérénité, à la lecture, à l’ouverture et surtout à l’espoir dans un monde contemporain en proie à la turbulence.

جایگاه شعر غنایی انتقادی در شعر معاصر فرانسه: نمونة ناقض بحران ادبیات

تقریبا در تمامی جستارهای انتقادی‌ای که در دفاع یا نفی بحران ادبیات معاصر فرانسه به رشته تحریر درآمده‌اند نمی‌توان ردی از شعر معاصر فرانسه جست حال آنکه شعر غنایی انتقادی می‌تواند نمونه‌ای از نوشتار کنشگرا باشد که برداشت زیباشناختی، محدود و متن‌گرا از ادبیات را به چالش می‌کشد. نوشته پیش‌رو می‌کوشد تا با تکیه بر اندیشه‌های شاعر و نظریه‌پرداز ادبی، ژان-میشل مول‌پوآ، برخی از مهم‌ترین ویژگی‌های شعر غنایی نو را جای آن در برنامه‌های درسی دانشگاهی در ایران خالی است برشمرد. برخلاف رمانتیسم، این جریان شعری می‌کوشد تا با پرهیز از آرمان‌گرایی و تمرکز بر بیان احساسات فردی شاعر پیوندی نو و انتقادی با واقعیت روزمره و زبان برقرار سازد و به سوی دیگری گام بردارد. این شعر متعهد هم جستجویی است آگاهانه و خستگی‌ناپذیر در زبان، خود و جهان، کاملا آشنا به محدودیت‌های خود، و هم دعوتی به کندی، آرامش، خوانش، گشایش و به‌ویژه امید در دنیای پرهیاهوی معاصر.