pomme : récupération de l’innocence perdue une lecture du poème de hamid mossadegh à la lumière des théories d’albert béguin

Mossadegh fait référence à l’histoire d’adam et eve dans le poème pomme , qui raconte ses sentiments envers son amour d’enfance. le poète a choisi un langage différent pour représenter cette expérience humaine commune. comme s’il n’avait pas complètement désespéré de la chute de l’homme, de la décadence et de la corruption du monde, il tente de restaurer la relation entre l’homme, la nature et dieu. l’ombre du jardin du voisin n’est pas durable et hamid pense à son propre petit jardin. il est nécessaire donc que l’homme revienne sur lui-même pour façonner son destin d’une autre manière. partant de là, albert béguin, le critique français du xxe siècle, considère le retour aux origines de la création comme un moyen de restaurer l’innocence perdue de l’homme. ce retour à l’imagination lui semble comme source de la créativité littéraire que mossadegh a atteinte. cet article, en utilisant la méthode de la critique thématique, tente de dépeindre l’effort d’un poète qui retrouve ses affections enfantines oubliées ailleurs. pourtant son effort pour surmonter les limites et les conditions humaines fait de lui un poète engagé et fixe un objectif idéaliste pour sa poésie.

سیب : بازیابی معصومیت از دست رفتهخوانشی از شعر حمید مصدق در پرتو نظریات آلبرت بگن

مصدق در شعر &سیب&، که بازگو کننده احساس دلتنگی و تعلق خاطر او به محبوبه دوران کودکی ست، به داستان آدم وحوا نیزاشاره دارد؛ خاطره ای که ازدوران الست درذهن انسان نقش بسته است. شاعر برای بازنمایی این تجربه مشترک انسانی، زبان متفاوتی برگزیده است. او که گویی ازهبوط آدم، وزوال و فساد دنیا به ناامیدی کامل نرسیده، به بازسازی رابطه انسان، طبیعت و خدا می پردازد. سایه باغ همسایه مستدام نیست و حمید به باغچه کوچک خودشان می اندیشد. لازم است انسان به خویشتن خویش بازگردد تا سرنوشت خود را جور دیگری رقم زند. براین اساس، آلبرت بگن، نقاد قرن بیست فرانسه، بربازگشت انسان به دوران ابتدایی خلقت، برای احیاء معصومیت ازدست رفته تاکید میکند. او، همین بازگشت به سرچشمه اصیل تخیل را منشاء خلاقیت ادبی میداند که مصدق برآن نائل آمده است. این مقاله می کوشد تا با روش نقد مضمونی، تلاش شاعری را به تصویربکشد که عواطف کودکانه خویش را درجایی فراموش شده، بازمی یابد. در عین حال، تلاش او برای فائق آمدن بر محدودیتها و شرایط انسانی، از او شاعری متعهد می سازد و برای شعرش غایتی آرمانگرایانه رقم می زند.