تجارب زیسته دختران فراری ساکن کانون اصلاح و تربیت از واکنش خود و خانواده در مقابل فرار از خانه: یک مطالعه هرمنوتیک

مقدمه: افزایش نرخ فرار دختران ایرانی از خانه، نشان دهنده اهمیت بررسی عمیق تر پدیده فرار است. هدف از انجام پژوهش حاضر، تبیین تجارب زیسته واکنش دختران فراری ساکن کانون اصلاح و تربیت و خانواده شان از فرار بود. روش : در پژوهش کیفی حاضر که بر پایه رویکرد پدیدارشناسی استوار بوی، دوازده دختر ساکن در کانون اصلاح و تربیت، به وسیله نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و تجارب زیسته آن ها با مصاحبه نیمه ساختار یافته، مورد بررسی قرار گرفت. متون مصاحبه ها توسط رویکرد پدیده شناسی تفسیری و با روش van manen تفسیر شد. در نتیجه، واحدهای معنایی حمایت کننده از هر یک از زیرمضمون ها و زیرمضمون های مضمون اصلی که واکنش فرد و خانواده در مقابل فرار نام داشت، ایجاد شد.یافته ها: نتایج این پژوهش، به وسیله دو زیرمضمون نشان داده شد. این زیرمضمون ها که سرکوب و کنار آمدن با فرار نام گذاری شد، تجارب زیسته مشارکت کنندگان را در مورد واکنش های شخصی و خانوادگی نسبت به فرار که مضمون اصلی پژوهش بود، نشان می داد. نتیجه گیری: واکنش های سازگارانه والدین و مدارای آن ها با فرزند فراری خود، منجر به ایجاد فضایی امن در خانواده شده و زمینه را به منظور جلوگیری از فرار مجدد نوجوان ایجاد می نماید. به علاوه، واکنش های سرکوب گرانه والدین، منجر به تلقی شدن خانواده به عنوان یک پایگاه ناامن توسط نوجوان می شود و در نتیجه، زمینه برای فرار مجدد نوجوان از منزل فراهم شود. همچنین، یافته ها نشان داد که احساس گناه و پشیمانی مشارکت کنندگان، انگیزه مهمی را در جهت بهبود عملکرد شخصی و کمک به خانواده نابسامان خود، پس از آزادی از کانون، ایجاد می نماید.