سلول درمانی در بازسازی دیسک بین مهره‌ای: مقاله مروری

تخریب دیسک بین مهره ای بیشتر با درد کمر و گردن همراه است که به عنوان یک نوع معلولیت از آن یاد می شود. با وجود اینکه نتایج شناخته شده ای از فرآیند آبشاری تخریب دیسک بین مهره ای موجود است، اما درمان این بیماری هنوز به عمل های جراحی و روش های پیشگیرانه ای محدود شده است که قابلیت معکوس زایی بیماری و یا حفظ و بازگرداندن بافت دیسک بین مهره ای را ندارند. در طول دهه گذشته، طب ترمیمی با استفاده از تزریق سلول های دیسک بین مهره ای، کندروسیت ها یا سلول های بنیادی، پژوهش های گسترده ای را بر روی مدل های حیوانی مختلف مبتلا به دیسک بین مهره ای انجام داده است که این پژوهش ها، تا مطالعات پیش بالینی بر روی درمان بیماری های مختلف ستون فقرات پیشرفت کرده است. با وجود اینکه نتایج اولیه، تاثیرات مثبت روش تزریق سلولی را در زمینه بازسازی دیسک بین مهره ای نشان داده است، اما پژوهش های پایه ای دقیقی که بر روی سلول های دیسک بین مهره ای و اکوزیست آن ها صورت پذیرفته است حاکی از آن می باشد که سلول های پیوند شده قادر به حیات نبوده و توانایی سازگاری با اکوزیست بدون شریان دیسک بین مهره ای را ندارند. جهت افزایش احتمال موفقیت در این روش درمانی، می بایستی موارد استفاده از این روش ها و بیمارانی که از این روش ها بیشترین بهره را کسب می نمایند به خوبی تعریف شوند. فایق آمدن بر این مشکلات تنها با تمرکز بر روی پژوهش های آزمایشگاهی و بالینی میسر خواهد بود.تخریب دیسک بین مهره ای بیشتر با درد کمر و گردن همراه است که به عنوان یک نوع معلولیت از آن یاد می شود. با وجود اینکه نتایج شناخته شده ای از فرآیند آبشاری تخریب دیسک بین مهره ای موجود است، اما درمان این بیماری هنوز به عمل های جراحی و روش های پیشگیرانه ای محدود شده است که قابلیت معکوس زایی بیماری و یا حفظ و بازگرداندن بافت دیسک بین مهره ای را ندارند. در طول دهه گذشته، طب ترمیمی با استفاده از تزریق سلول های دیسک بین مهره ای، کندروسیت ها یا سلول های بنیادی، پژوهش های گسترده ای را بر روی مدل های حیوانی مختلف مبتلا به دیسک بین مهره ای انجام داده است که این پژوهش ها، تا مطالعات پیش بالینی بر روی درمان بیماری های مختلف ستون فقرات پیشرفت کرده است. با وجود اینکه نتایج اولیه، تاثیرات مثبت روش تزریق سلولی را در زمینه بازسازی دیسک بین مهره ای نشان داده است، اما پژوهش های پایه ای دقیقی که بر روی سلول های دیسک بین مهره ای و اکوزیست آن ها صورت پذیرفته است حاکی از آن می باشد که سلول های پیوند شده قادر به حیات نبوده و توانایی سازگاری با اکوزیست بدون شریان دیسک بین مهره ای را ندارند. جهت افزایش احتمال موفقیت در این روش درمانی، می بایستی موارد استفاده از این روش ها و بیمارانی که از این روش ها بیشترین بهره را کسب می نمایند به خوبی تعریف شوند. فایق آمدن بر این مشکلات تنها با تمرکز بر روی پژوهش های آزمایشگاهی و بالینی میسر خواهد بود.