مقایسه اثر محلول میزوپروستول خوراکی با اکسی‌توسین در القای زایمان در زنان با سرویکس نامناسب

زمینه وهدف: سرویکسمطلوب و انقباضات رحمی دو عامل اساسی در زایمان هستند و برای موفقیت القای زایمان حایزاهمیت هستند. روش‌های مختلفی برای القای زایمان وجود دارد که می‌توان بهمیزوپروستول و اکسی‌توسین اشاره کرد. هدف این مطالعه مقایسه کارایی و ایمنی محلول میزوپروستولبا اکسی‌توسین جهت القای زایمان در افراد با معاینه نامناسب سرویکس می‌باشد. روش بررسی: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی دوسوکوراست. 140 خانم باردار 42 34 هفته مراجعه‌کننده به بیمارستان زنان در طی سال‌های89 1388 که کاندیدای ختم حاملگی بوده و سرویکس نامناسب داشتند با استفاده از جدول اعدادتصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه محلول میزوپروستول خوراکی با دوز اولیه 20میکروگرم در ساعت همراه با پلاسبوی وریدی و یک گروه اکسی‌توسین با دوز اولیه شش میلی‌یونیتدر دقیقه همراه با پلاسبو خوراکی دریافت نمودند و در هر دو گروه در صورت نامناسببودن انقباضات دوز دارو افزوده شد. در ادامه زمان بستری تا زایمان، نوع زایمان و عوارضدارویی در هر دو گروه بررسی شدند. یافته‌ها: در گروه میزوپروستول فاصله زمانیدریافت اولین دوز تا زایمان طبیعی 62/3±07/11ساعت و در گروه اکسی‌توسین 11/3±87/14 ساعت بود که به‌میزانمعنی‌داری در گروه میزوپروستول کم‌تر بود (001/0p=). نوع زایمان و هم‌چنین میزان فراوانی عوارضدارویی در دو گروه اختلاف آماری معنی‌داری نداشت (05/0p>). نتیجه‌گیری: محلول میزوپروستول خوراکی نه‌تنهادارویی ایمن و کارا در القای زایمان در افراد با سرویکس نامناسب می‌باشد بلکه نسبتبه اکسی‌توسین فاصله بین شروع اینداکشن تا زایمان واژینال را کوتاه‌تر می‌کند.