بررسی ارتباط اختلال عملکرد دیاستولیک و شمارش فریم‌های آنژیوگرافیک در بیماران عروق کرونر

زمینه و هدف: تعیین روش‌های تشخیصی با حساسیت بالا و در دسترس بودن آن در مراکز بیمارستانی می‌تواند در بهبود وضعیت بیماران عروق کرونر بهترین نقش را داشته باشد. هدف این پژوهش، بررسی ارتباط اختلال عملکرد دیاستولیک و شمارش فریم‌های آنژیوگرافیک در بیماران عروق کرونر می‌باشد.روش بررسی: بیماران به دو گروه مورد و کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه دارای آنژین پایدار قلبی بودند. اطلاعات بیماران بر اساس چک لیست‌های تهیه‌شده بر اساس داده‌های آنژیوگرافی timi و داده‌های اکوکاردیوگرافی اختلال عملکرد دیاستولیک در بیماران مبتلا به آنژین پایدار قلبی جمع‌آوری گردیده و بعد از آنالیز، نتایج به‌دست‌آمده جهت تعیین ارتباط اختلال عملکرد دیاستولیک در اکوکاردیوگرافی با شمارش تعداد فریم‌های حاصل از آنژیوگرافی (tfc) در دو گروه تحلیل شد.یافته‌ها: در مطالعه حاضر میانگین tfc در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به‌طور معنی‌داری بیش‌تر بود. همراهی em با میانگین tfc در هر سه رگ معنی‌دار بود (0001/0p=). در مطالعه حاضر میانگین sm به‌طور معنی‌داری در گروه آزمایش کم‌تر بود (0001/0p=). میانگین e/a در افراد با 21tfc≥ (7/0) و در افراد با tfc زیر 21 مقدار آن یک بود. مدت زمان رسیدن موج e از پیک به خط پایان (deceleration time) در مطالعه حاضر در افرادی که میانگین 21tfc≥ داشتند به‌طور معنی‌داری بیش‌تر بود (0001/0p=) و همراهی آن با tfc نیز توسط آزمون آماری معنی‌دار تلقی گردید (0001/0p=). ارتباط میانگین نمرات آنژیوگرافی و نقص دیاستولیک معنی‌دار بود (0001/0p=).نتیجه‌گیری: این مطالعه با توجه به اهمیت شاخص عملکرد دیاستولیک همراهی tfc را با شاخص‌های مهم اکوکاردیوگرافی نشان داد.