ارتباط گرفتاری آترواسکلروتیک شرایین محیطی با درگیری پاتولوژیک قوس آئورت در بیماران تحت بای‌پس عروق کرونر قلبی

زمینه وهدف: ارتباط بین بیماری عروق کرونری با آترواسکلروز شرایین محیطیو تعیین شاخص‌های غیرتهاجمی جهت وجود و شدت این بیماری مورد توجه می‌باشد. برخیمطالعات گزارش کرده‌اند که ضخامت انتیما- مدیای شرایین محیطی می‌تواند کمک‌کنندهباشد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین ضخامت انتیما- مدیای شرایین کاروتید وفمورال مشترک با شدت آترواسکلروز در قوس آئورت و شدت بیماری عروق کرونری در افرادکاندید بای‌پس عروق کرونری است. روشبررسی: در یک مطالعه مقطعی توصیفی- تحلیلی، شدت بیماری عروقکرونری، درجه آترواسکلروز قوس آئورت و ضخامت انتیما- مدیای شرایین کاروتید وفمورال مشترک روی 115 کاندید بای‌پس کرونری تعیین شد. یافته‌ها: رابطهمستقیم ضعیف و معنی‌داری بین ضخامت انتیما- مدیای شریان کاروتید مشترک (193/0ρ=، 039/0p=) و فمورال مشترک (206/0ρ=، 028/0p=) با تعداد عروق کرونری درگیر وجود داشت؛ همچنین ارتباط مستقیم وضعیفی بین ضخامت انتیما- مدیا شرایین و کاروتید مشترک و تعداد عروق کرونر درگیروجود دارد. متوسط این دو متغیر بین سه گروه بیماری عروق کرونری تفاوت معنی‌دارینداشت. رابطه معنی‌داری بین‌ضخامت انتیما- مدیای شرایین کاروتید و فمورال مشترک باشدت آترواسکلروز قوس‌آئورت مشاهده نشد. بین وجود پلاک آترواسکلروتیک در شرایینکاروتید و فمورال مشترک با شدت بیماری عروق کرونری ارتباط معنی‌داری وجود نداشت.موارد با آترواسکلروز شدید قوس آئورت در بیماران 3vd به‌طور معنی‌داری بیشتر بود. نتیجه‌گیری: ضخامت انتیما- مدیای شرایین کاروتید و یا فمورالمشترک ممکن است با افزایش شدت بیماری عروق کرونر بیشتر شود، ولی این متغیرهاجایگزینی برای پیش‌بینی شدت بیماری عروق کرونر نیستند.