اثرات آلوپورینول بر بهبود اختلال عملکرد دیاستولی در بیماران مبتلا به هیپراوریسمی و بیماری کلیوی مرحله انتهایی

زمینهو هدف: نقشرادیکال‌های آزاد اکسیژن در ایجاد پاتولوژی‌های مختلف قلبی شناخته شده است. تاثیر آلوپورینولبه عنوان یک مهارکننده گزانتین اکسیداز در کاهش تولید رادیکال‌های آزاد و بهبودروند‌های پاتولوژیک قلبی مورد توجه قرار گرفته و مطالعات حیوانی تاثیر آن را دربهبود دیلاتاسیون، هیپرتروفی و فیبروز بطن چپ و نیز قدرت انقباضی میوکارد نشانداده‌اند. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات آلوپورینول در بهبود اختلال عملکرد دیاستولیکدر بیماران مبتلا به بیماری کلیوی مرحله انتهایی (esrd) و هیپراوریسمی است. روش بررسی: یکمطالعه مداخله‌ای آینده‌نگر بر روی 28 بیمار (19 مرد و 9 زن) مبتلا به esrd و هیپراوریسمی انجام گرفت و در پایان یک ماه درمان باآلوپورینول (mg100روزانه)،شاخص‌های اکوکاردیوگرافیک مربوط به اختلال عملکرد دیاستولیک با شاخص‌های متناظر درابتدای دوره درمان مقایسه شد. یافته‌ها: میانگینسطح اسید اوریک بیماران mg/dl7/5±0/96 و میانگین کسر جهشی (ef) بیمارانقبل و بعد از مطالعه به ترتیب 8/9%±28/44% و 7/9%±64/44% بود (فاقد تغییر معنی‌دار). تنها دو شاخص زمانانقباض ایزوولمیک (ivct) و موج a معکوس(a reversal) کاهش معنی‌دار با مقدار p معادل028/0 و 012/0 (به ترتیب) داشتند. تفاوت معنی‌داری بین درجه‌بندی‌ شدت اختلال عملکرددیاستولیک، قبل و بعد از درمان با آلوپورینول وجود نداشت. نتیجه‌گیری: بهبودمعنی‌دار حاصل در برخی از شاخص‌های مورد بررسی، فقط در گروه مردان (و نه زنان)تکرار شد که این موضوع می‌تواند حاکی از پاسخ بهتر مردان (در قیاس با زنان) بهآلوپورینول باشد. افزایش مدت درمان، انتخاب بهتر بیماران با کسر جهشی دارای توزیعنرمال (و گنجاندن بیمارانی که شدت اختلال دیاستولیک بیشتری در ابتدای مطالعه داشتهباشند) و نیز تکرار مطالعه در بیماران هیپراوریسمیک غیردیالیزی می‌تواند به حصولنتایج دقیق‌تری منجر شود.