بررسی استرس اکسیداتیو در لوسمی حاد میلوییدی

زمینهو هدف: بسیاری از داروهای شیمی‌درمانی موجب تولیدرادیکال‌های آزاد می‌شوند که می‌تواند بخشی از مکانیسم اثربخشی آن‌ها باشد. هدف ازاین مطالعه، بررسی اثر شیمی‌درمانی بر وضعیت اکسیداتیو در بیماران مبتلا به لوسمیحاد میلوییدی (aml) است. روشبررسی: 38 بیمار مبتلا به aml (17 زن و 21مرد) با میانگین سنی 49/12±05/34 واردمطالعه شدند. این بیماران رژیم سیتارابین و داناروبیسین دریافت کردند. سطح سرمیمالون دآلدیید (mda)، وضعیت تامآنتی‌اکسیدانی (tas) و فعالیت آنزیم‌هایسوپراکسید دیس موتاز (sod) و گلوتاتیونپراکسیداز (gpx) دراریتروسیت‌ها قبل از شروع شیمی‌درمانی و 14 روز پس از شیمی‌درمانی مورد بررسی قرارگرفتند. یافته‌ها: مقادیر سرمی mda در طی 14روز پس از شیمی‌درمانی افزایش یافت (از nmol/l89/0±68/2 به nmol/l29/1±14/3 با 04/0p=). سطح پلاسماییtas از mmol/l15/0±09/1 قبل از شیمی‌درمانی به mmol/l14/0±02/1 بعد از شیمی‌درمانی کاهش یافت (005/0p=). فعالیتآنزیم‌های sod و gpx در اریتروسیت‌هانیز در طی این دوره کاهش یافت و از hb مقادیر u/g61/543±24/1157 به hb در مقادیر u/g09/419±01/984 (04/0p=) برای sod و از u/g hb70/13±96/46 به u/g hb44/6±40/41 (02/0p=) برای gpx رسید. نتیجه‌گیری: در اینمطالعه، افزایش سطح mda به‌عنوان شاخص پراکسیداسیون لیپیدها و کاهشفعالیت sod، gpx و tas مشاهدهشد که نشان می‌دهد شیمی‌درمانی با سیتارابین و داناروبیسین در بیماران مبتلا به aml موجب تولید رادیکال‌های آزاد می‌گردد. ولی توصیه به مصرف مکمل‌های آنتی‌اکسیداندر حین شیمی‌درمانی باید با احتیاط انجام شود چرا که تولید رادیکال‌های آزاد ممکناست بخشی از مکانیسم اثربخشی این داروها باشد.