مقایسه نتایج لقاح آزمایشگاهی در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک تحت درمان با آنالوگ‌های هورمون آزادکننده‌ی گنادوتروپین

زمینه و هدف: با توجه به روش‌های نوین درمان ناباروری، هنوز هیچ اتفاق نظری بر روی انتخاب بهترین روش درمانی برای زنان نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (pcos) وجود ندارد. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه‌ی روش آهسته‌رهش آگونیست هورمون آزادکننده گنادوتروپین‌ها ‏(gnrh) با مقادیر کاهش یافته‌ی 2/1 و 3/1 دوز استاندارد در مقابل روش آنتاگونیست در بیماران مبتلا به pcos می‌باشد.روش بررسی: در مطالعه گذشته‌نگر حاضر 119 بیمار مبتلا به pcos مورد بررسی قرار گرفتند. بر اساس روش مورد استفاده جهت مهار ترشح گنادوتروپین‌ها از هیپوفیز، بیماران به سه گروه تقسیم شدند: روش‌های آهسته‌رهش آگونیست gnrh با مقادیر کاهش یافته 2/1 و 3/1 دوز استاندارد و روش آنتاگونیست gnrh. صفات پایه و صفات مربوط به تحریک در بین این سه گروه مورد آنالیز آماری قرار گرفتند.  یافته‌ها: بیماران تحت روش آنتاگونیست gnrh کاهش معنا‌داری از نظر مدت زمان تحریک تخمدان، تعداد آمپول‌های ‏گنادوتروپین و تعداد اووسیت‌های مرحله متافاز دو نسبت به دو گروه دیگر نشان دادند (به ترتیب 001/0p<، 001/0p< و 045/0p=) در حالی که این کاهش برای میزان حاملگی بیوشیمیایی (083/0p=) و تولد زنده (169/0p=) معنادار نبود. احتمال بروز سندرم تحریک بیش از حد تخمدان (ohss) در بین سه گروه تفاوت معناداری نشان نداد (5%، 9/4% و 8/12%، 308/0p=). نتیجه‌گیری: مطالعات ما پیشنهاد می‌کند که روش آهسته‌رهش آگونیست gnrh با 3/1 دوز استاندارد، به علت میزان کم‌تر بروز ohss در مقایسه با روش آگونیست gnrh با 2/1 دوز استاندارد و هم‌چنین میزان حاملگی بیش‌تر در مقایسه با روش آگونیست gnrh گزینه مناسبی جهت تیمار زنان نابارور مبتلا به pcos می‌باشد.