اپیدمیولوژی، تشخیص و درمان ترومبوآمبولی ریوی: مقاله مروری

بروز مرگ‌ومیر بالای آمبولی ریه باید همواره مدنظر پزشکان باشد تا بتوانند روش‌های مناسب پیشگیری و درمان را اتخاذ کنند. ترومبوآمبولی ریه قابل پیشگیری‌ترین علت مرگ در بیمارستان است، اما به محض بروز، تشخیص آن دشوار، درمان آن پرهزینه و حتی علیرغم درمان، گاهی کشنده است. ترومبوآمبولی ریه اغلب به‌صورت تنگی نفس و تاکی‌کاردی ناگهانی بروز می‌کند ولی ممکن است به شکل درد قفسه سینه، سنکوپ و نارسایی قلب حاد خودش را نشان دهد. نقش اکوکاردیوگرافی در تشخیص اولیه ترومبوآمبولی ریوی چالش‌برانگیز است ولی کاربرد آن در تعیین پروگنوز و یا انتخاب نحوه درمان بسیار زیاد و پراهمیت است. بیماران براساس شدت نارسایی بطن راست، بالابودن بیومارکرها و وضعیت همودینامیک تقسیم بندی می‌شوند. اگر فشارخون بیمار پایین باشد و نارسایی بطن راست هم داشته باشد درمان ترومبولیتیک‌تراپی ممکن است در نظر گرفته شود. ترومبوآمبولی ریه شایعترین بیماری قلبیعروقی پس از سکته قلبی و سکته مغزی می‌باشد. اگرچه گایدلاین‌های زیادی از جهت آموزش نحوه پیشگیری بیماران بستری در بخش جراحی و یا داخلی وجود دارد، ولی همچنان پایبندی به این گایدلاین‌ها به‌دلایلی ضعیف است، عدم طبقه‌بندی بیماران براساس نیاز به پیشگیری، ناکافی بودن میزان دوز پروفیلاکسی داروها و ترس از احتمال خونریزی با آنتی‌کواگولان‌هایی که برای پیشگیری استفاده می‌شوند، از جمله این دلایل هستند. برطبق مطالعات فعلی داروهای ضدانعقاد خوراکی جدید در دوزهای ثابت و بدون نیاز به کنترل آزمایشگاهی برای ترومبوآمبولی ریوی تجویز می‌شوند و نسبت به وارفارین حداقل اثرات متقابل دارودارو یا دارومواد غذایی را دارند.

Epidemiology, diagnosis and treatment of pulmonary thromboembolism: review article

High incidence and mortality rate of pulmonary thromboembolism urge physicians to be aware of its occurrence and treatment. Pulmonary thromboembolism (PE) typically manifests itself with acute dyspnea and tachycardia and may occur along with deep vein thrombosis. However, syncope, chest pain and heart failure decompensation in previously stable patients might be another presenting signs and symptoms. Although there are several guidelines about PE prophylaxis both in medical and surgical patients, guideline adherence is not good enough. The most important reasons are; inappropriate PE risk scoring, insufficient prophylaxis dosage and the fear of probable bleeding. Both unfractionated and lowmolecularweight heparin has been suggested as prophylactic agents. The role of echocardiography in the diagnosis of PE has been challenged; however, it is mandatory to do an echocardiogram to define the prognosis and also the proper treatment approach. Based on the severity of right ventricular dysfunction, biomarker levels and hemodynamic status of the patients, they will be categorized as low, moderate and highrisk. Moderate to high risk patients should be planned for more invasive treatments such as thrombolytic therapy. In conclusion, PE is the third common cardiovascular acute condition after myocardial infarction and cerebrovascular accident. The most important reason for death in PE is rightside heart failure. Besides, PE is the most preventable fatal disease in hospitalized patients. Long hospital stay, inappropriate thromboembolic prophylaxis and baseline comorbidities predispose patients to this fatal event. Sometimes, the fear of probable bleeding precludes guidelinebased thromboprophylaxis, especially in postoperative patients. If PE occurs; it will be hard to manage and treat. New oral anticoagulants are advised as fixeddose which does not need to be closely monitored. Drug and food interaction is significantly lower in New oral anticoagulants (NOACs). Thromboprophylaxis is better than mechanical thromboprophylaxis. Postdischarge thromboprophylaxis is also advised in orthopedic patients. It is mandatory to advise patients to walk after discharge and avoid longterm bedrest if possible. A too early discharge may also be an important risk factor and prone patients to PE at home.